Jest to książka przygodowa i podróżnicza. Mądra, a jednocześnie pełna humoru. Sprawia, że Czytelnik zaczyna się głośno śmiać. Jest to także album niezwykłych fotografii z wypraw w najdziksze rejony świata. Wojciech Cejrowski zabierze Państwa na wyprawę do ostatnich dzikich plemion.

Zupełnie wyjątkowy, niespotykany w innych krajach muzułmańskich obraz życia mieszkanek kraju, który od lat pozostaje w stanie wojny. Autorka dotarła do obozowisk saharyjskich w Tinduf. Mieszkała w samym sercu pustyni w namiotach nomadów, towarzyszyła w codziennych zajęciach kobietom saharyjskim, których mężowie przebywają stale poza domem - tworząc oddziały wojskowe do walki z nękającą terytorium Sahary Zachodniej armią Maroka. Słuchała rozmów, opowiadań i legend, brała udział w uroczystościach i świętach. Poznała kobiety, których odwaga i determinacja budzą podziw - niezwykłe emancypantki, fenomen w kulturze islamu!

Kolekcjonerstwo botaniczne ukształtowało zastępy własnych profesjonalistów. Ludzi tych zatrudniały ogrody botaniczne, towarzystwa ogrodnicze, prywatne zrzeszenia ogrodników, wreszcie władze państwowe interesujące się roślinami o znaczeniu gospodarczym. Nie mniej jednak niż oni przysłużyli się rozprzestrzenianiu roślin także amatorzy, których podstawowym zajęciem było coś zupełnie innego, a więc misjonarze, urzędnicy konsularni, kupcy morscy, a także zwyczajni śmiertelnicy, jeśli tylko dysponowali odpowiednimi środkami. Nie brak wśród nich fascynujących postaci: Don Kichotów, poszukiwaczy przygód, niebieskich ptaków; zdarzali się zarówno ludzie dobrzy i dzielni, jak i podli, niekiedy szaleńcy, chciwi sławy lub zysków. Niektórych gnał niepokój i niczym biblijny kruk z Arki Noego wyprawiali się w świat, a potem wracali, aby znów wyruszyć w drogę. Choć tak różni, przecież łączyło ich jedno: urzeczenie światem roślin.

Jakim dzieckiem był wielki podróżnik? Czy różnił się od rówieśników? Co popchnęło go ku kolejnym wyprawom i spowodowało, że wciąż sprawdza granice ludzkiej wytrzymałości? Marek Kamiński z werwą i humorem opowiada o swoim codziennym życiu w domu i szkole oraz o przygodach, jakie go spotkały, kiedy wychowywał się w niewielkim mieście, Połczynie Zdroju. Ta inspirująca książka z pewnością zachwyci dzieci i zachęci je rozmyślań, co w ich życiu jest ważne i jakim człowiekiem chciałyby zostać w przyszłości. To pierwsza z serii książek napisanych przez wielkich ludzi o ich dzieciństwie. Mali czytelnicy dowiedzą się, że byli oni takimi samymi dziećmi jak wszystkie, ale mieli wielkie marzenia...

"Marek, chłopiec, który miał marzenia" to frapująca książka, w której wielki polski podróżnik Marek Kamiński opowiada o swoim dzieciństwie. Czytelnik dowie się: * Jakim dzieckiem był Marek Kamiński? * Czy różnił się od rówieśników? * Co popchnęło go ku kolejnym wyprawom i spowodowało, że wciąż sprawdza granice ludzkiej wytrzymałości?

Przed laty, kiedy polowałam głównie na książki z medycyną w tle, przepuściłam jakoś tę historię o nieco szalonej wyprawie w brazylijski Pantanal, podjętej przez trzech polskich emigrantów; lubiłam autora, lecz ta akurat książka opisywała zupełnie niemedyczny fragment jego biografii. Okazało się, że dziś, gdy od uwiecznionych w niej wydarzeń upłynęło równe 70 lat, a od jej wydania dobrze ponad 60, nadal może zaskakiwać świeżością i wyrazistością… Organizator ekspedycji, niejaki Stanisław, zasiedziały w Brazylii od lat, ma renomę znawcy dżungli i znamienitego myśliwego. Jego towarzysze, zagnani do tego kraju przez powikłany los wojennych uchodźców – Tadeusz, z zawodu instruktor lotniczy, oraz sam autor, „lekarz bez pracy i żeglarz bez statku”[1] z włóczęgowską żyłką – muszą z czegoś żyć na obczyźnie, a przy tym są jeszcze młodzi i żądni przygód, więc obietnica zrobienia „kokosowego interesu”[2] na wypychaniu upolowanej egzotycznej zwierzyny robi swoje. Jeszcze nim osiągną skraj Pantanalu, staje się jasne, że Stanisław, pomijając inne przykre cechy charakteru, to niezły bufon i naciągacz. Ale cóż, słowo się rzekło, kobyłka u płotu… a poza tym, choćby nawet przyszło wrócić bez obiecywanych kokosów, przynajmniej wrażeń się nazbiera… I rzeczywiście, wygląda na to, że warto cierpieć niewygody, użerać się z kłótliwym i bezczelnym szefem, narażać się na ataki najróżniejszej szkodliwej fauny, od mrówek począwszy, a na jaguarach i krokodylach skończywszy, wreszcie doznawać udręki moralnej związanej z narastającą świadomością, że zabijanie zwierząt tylko po to, by ktoś mógł podziwiać ich martwe ciała, nie przydaje podróżnikowi godności. Warto, bo to, co się podczas takiej wyprawy zobaczy i usłyszy, wystarczy na lata. A jeśli ma się – jak Korabiewicz – dar słowa, pozwalający barwnie i wyraziście opisać swoje przeżycia, starczy jeszcze i dla kolejnych pokoleń, jeśli tylko nie będą kręcić nosem na anachroniczność pewnych faktów (cóż, świat się zmienia i trudno oczekiwać, że w reportażu sprzed 70 lat znajdziemy aktualne informacje o liczbie mieszkańców Rio de Janeiro czy o stanie brazylijskich kolei), za to spróbują docenić inne walory tej prozy (ale czy chcą i potrafią? Zastrzeżenie to czynię nie bez kozery: żadna z książek tego autora nie doczekała się w Biblionetce nawet 20 ocen – na ponad 120 tysięcy użytkowników! – a w niewiele mniej licznym gronie użytkowników Lubimy Czytać jeszcze gorzej, bo nie ma choćby dziesięciu…).

Dalsze losy Mańki i Tośka – zakochanej pary, znanej z „Lilki” i „Trzymaj się, Mańka!”

Na miłość nigdy nie jest za późno.

Tak właśnie myśli Marianna, gdy wspólnie z ukochanym Antkiem musi sprostać nowemu etapowi w życiu. Antek, inżynier pracujący w Korei Południowej, przechodzi na emeryturę, czuje się niepotrzebny i rozżalony. Jak wykorzystać energię, zapał i pasję, które wciąż w sobie ma? Jak sprawić, by znów złapał wiatr w żagle, w nowym życiu bez pracy zawodowej? Wrócić do Polski i spokojnie mieszkać w domu z ogródkiem pod miastem? Czy takie sielsko-anielskie życie w jednym miejscu to jedyne przeznaczenie dla dwojga dojrzałych ludzi? A może lepiej podróżować, odważnie poznawać świat, cieszyć się sobą? Mańka wie jedno: na pewno nie zostawi Antka samego. Nieważne, co wybiorą, gdzie pojadą, byle razem. Zaliczą Lizbonę, Finlandię, nawet Australię. A przy okazji będą zmagać się rodzinnymi problemami, małymi i dużymi. Małgorzata Kalicińska wciąż w doskonałej formie! Opowiada o miłości czułej i życzliwej. Ale też o trudnych wyborach, niespodziewanych możliwościach, rozstaniach i powrotach.

Walorem książki jest autentyczność przeżyć autora, którą odczuwa się gdy pisze o przemieszczeniach się z wyspy na wyspę, gdy przytacza miejscowe nazy odwołując się do ich legendarnego pochodzenia, wymienia nazwiska rozmówców etc.