Bery i bojki śląskie to najważniejsza i najpopularniejsza książka wśród kilku już pokoleń ślązaków. O popularności tej aśmiesznej i ucieszneja książki zdecydował nieodparty komizm, prosty, czasem rubaszny humor oraz wspaniała, soczysta, autentyczna gwara śląska. Oprócz bajek, anegdot oraz dowcipów zbiór ten zawiera także dłuższe opowiadania humorystyczne, scenki słuchowiskowe, parodie wypracowań szkolnych i opowiastki niby-filozoficzne, których zamierzony lub niezamierzony prymitywizm, nieudolność i naiwność wywołują uśmiech i pobudzają do śmiechu.

Drogi Czytelniku ! Książeczka, którą trzymasz w rękach powstała w wielkim trudzie i znoju jedynie 'ku rozweseleniu serc'. Dlatego też czujemy się w obowiązku przestrzec purystów i wszelkiej maści ortodoksów oraz z całą mocą podkreślić by nie szukali tu wiedzy o regionie. Dla nadania stosownego kolorytu w dialogach posłużyliśmy się słowami 'powszechnie uznawanymi za gwarowe', a stąd, mamy nadzieję, zrozumiałymi dla tzw. ogółu. Opowiadając i rysując te dykteryjki, korzystaliśmy też z ogólnie przyjętego stereotypu górala. A góral naprawdę jaki jest - każdy widzi. Tak więc teraz pozostaje nam jedynie życzyć Wam 'wszystkiego najśmieszniejszego'.

Największą zdobyczą tej książeczki jest zbiorek nigdzie nie publikowanych anegdot o menelach. Zacząłem je zbierać od dnia, kiedy poznałem pana Zygmusia, który na ulicy Waryńskiego w Warszawie robił za parkomat - pisze we wstępie Krzysztof Daukszewicz.

Bajki, baśnie i legendy - bez względu na pochodzenie, kolor skóry czy wyznanie, praktycznie każdy człowiek zna choć kilka z nich. Duża część wywodzi się ze starych podań, przekazywanych sobie z ust do ust przez wiele pokoleń. "Roszpunka", "Jaś i Małgosia", "Kopciuszek" czy "Trzy Świnki" - wszystkie te opowiadania mają kilka wspólnych cech: zwierzęta posiadają ludzkie umiejętności, takie jak mówienie, bajka za każdym razem zakończona jest morałem, a co więcej, opowiadania razem tworzą swoistą biblię językoznawstwa (Bracia Grimm byli badaczami języka, nie pisarzami). Dzięki wydawnictwu Replika na polskim rynku ukazał się doceniony przez wielu krytyków zbiór baśni i legend zebrany przez Jorga Bucaya - "Pozwól, że Ci opowiem... bajki, które nauczyły mnie, jak żyć", w tłumaczeniu Ilony Ziętek-Segury. Autor, w przeciwieństwie do wspomnianych już braci Grimm czy Hansa Christiana Andersena, nie zbierał ludowych podań w obrębie swojego regionu językowego. Jest to miszmasz opowieści, które pochodzą ze wszystkich kierunków świata, a co za tym idzie - kultur i wierzeń. Wszystko to łączy się w całkiem spójnie napisaną powieść, której głównym bohaterem jest Demian - młody chłopak, który nie potrafi zrozumieć otaczającej go rzeczywistości. Staje się ON pacjentem tzw. Grubego, psychologa, który podejmuje się niecodziennej metody leczenia lęków, pragnień i braku zrozumienia. Znajdziemy tu historie nie tylko pochodzące z bliskiej nam kultury chrześcijańskiej - autor idzie o krok dalej, czerpiąc garściami zarówno z podań protoplasty naszej religii i kultury judaizmu, jak i z Dalekiego oraz Bliskiego Wschodu. Poza baśniami z kultury kręgów islamu książka oferuje również podania buddyjskie czy hinduskie.

Któż z nas nie śmiał się ze szmoncesów! To humor, który się nie starzeje, nie traci uniwersalnej wymowy i bawi do dzisiaj.? Przypominamy Państwu zbiór ponad dwustu dowcipów i anegdot żydowskich cieszących się ogromną popularnością. Zgromadzone przez Horacego Safrina żarty, powiastki i przysłowia, wzbogacone rysunkami z epoki, przywołują scenki z życia dawnych polskich miast i miasteczek z charakterystyczną dla nich atmosferą.?

Tyle wiemy o znanych postaciach, ile ciekawych scen z ich życia zostało uwiecznionych. Cięte riposty, niespodziewane słowa rzucone w biegu, nieoczekiwane reakcje, szermierka na słowa i gesty - to tylko ulotne chwile, uchwycone i zapisane.

Marcin Adamiec jest zwykłym księdzem z żarliwym powołaniem.

Wytrzyma sześć lat. Po pełnym nadziei i ekscytacji okresie seminarium szybko nadchodzi rozczarowanie rzeczywistością plebanii, nałogi, obezwładniająca samotność, choroba, poważny wypadek, a w końcu najgorsze dla młodego księdza – utrata wiary.

Wali mu się świat, ale też pojawia się światełko w tunelu – ona.

Dziś były już ksiądz mówi, że uciekł od śmierci w życie.

Oprócz swojej historii Adamiec opowiada historie innych mężczyzn, którzy wybrali drogę kapłaństwa. Zapijających kryzysy. Zepsutych łatwymi pieniędzmi. Żyjących z kobietami. Odkrywających swój homoseksualizm. Porzucających sutannę dla miłości oraz tych zamkniętych w domach dla emerytów i zapomnianych. Takich księży kościelni hierarchowie „znikają”.

Mimo goryczy Marcin mówi o ciemnych stronach Kościoła bez zacietrzewienia, raczej ze smutkiem, czasem z humorem, ale zawsze ze zrozumieniem dla ludzkich słabości.

Kończy swą opowieść z nadzieją: „Przestałem wierzyć w Boga jako duchowny. A odzyskałem poczucie, że jestem Dzieckiem Bożym, kiedy biskup zabronił mi przystępować do sakramentów”.