O. Honorat jest pierwszym błogosławionym kapucynem polskim. Urodził się 16 X 1829 r. w Białej Podlaskiej jako syn Stefana Koźmińskiego, architekta powiatowego i Aleksandry z Kahlów. W domu rodzinnym otrzymał staranne wychowanie religijne. Po ukończeniu szkoły średniej w Płocku, we wrześniu 1844 r. rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale budownictwa. Podejrzany przez władze carskie o działalność rewolucyjną został dnia 23 kwietnia 1846 r. aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Tam ciężko zachorował i był bliski śmierci. Dzięki modlitwie rodzonej matki i wstawiennictwu Matki Najświętszej, jak sam później często podkreślał, powrócił do wiary i odzyskał zdrowie. Po uwolnieniu z więzienia kończył studia, nie troszcząc się jednak o uzyskanie dyplomu. 18 grudnia 1848 r. wstąpił do Zakonu Kapucynów w Lubartowie i przyjął imię zakonne Honorat. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie 27 XII 1852 r. Rozpoczął w Warszawie pełną poświęcenia działalność duszpasterską, stając się jednym z żarliwych obrońców wiary i życia zakonnego w Polsce pod zaborami. Tej idei poświęcił całe swoje życie kapłańskie i zakonne - za pośrednictwem ambony i konfesjonału, także za pomocą pisania książek religijnych, a zwłaszcza przez powołanie do istnienia licznych zgromadzeń zakonnych. Przebywając w Warszawie (1852-1864) i Zakroczymiu (1864-1892) dał się poznać jako wybitny kaznodzieja. Jego kazania były głęboko podbudowane myślą teologiczną, przepełnione ewangelicznym zapałem, nakłaniające słuchaczy do wewnętrznych nawróceń. Błogosławiony Honorat zyskał jednak uznanie głównie jako nadzwyczajny spowiednik, który umiał doprowadzić dusze ludzkie do głębokiej skruchy i skierować je na drogi doskonałości.