Autorka została aresztowana w 1944 roku za działalność w wileńskim okręgu AK, przebywała najpierw ponad rok w więzieniach w Wilnie, a potem przez niemal dziesięć lat w obozach pracy. Do kraju wróciła w 1955 roku. Po wyzwoleniu... to wstrząsający, a zarazem obiektywny i wnikliwy obraz obozowego życia. Opisy pracy w szpitalu czy informacje na temat sposobów zdobywania jedzenia sąsiadują tu z refleksją na temat ludzkiej natury. Skarga pokazuje jak wielki wpływ na ludzką psychikę ma tak ekstremalne doświadczenie. znając koleje życia najbardziej znanej polskiej filozofki, łatwiej można zrozumieć jej poglądy i wizję świata.

Wznowienie niezwykłej książki Barbary Skargi opisującej życie w sowieckim łagrze. Autorka została aresztowana w 1944 roku za działalność w wileńskim okręgu AK, przebywała najpierw ponad rok w więzieniach w Wilnie, a potem przez niemal dziesięć lat w obozach pracy. Do kraju wróciła w 1955 roku. Po wyzwoleniu... to wstrząsający, a zarazem obiektywny i wnikliwy obraz obozowego życia. Opisy pracy w szpitalu czy informacje na temat sposobów zdobywania jedzenia sąsiadują tu z refleksją na temat ludzkiej natury. Skarga pokazuje jak wielki wpływ na ludzką psychikę ma tak ekstremalne doświadczenie. znając koleje życia najbardziej znanej polskiej filozofki, łatwiej można zrozumieć jej poglądy i wizję świata

Są u nas siły, sprzeciwiające się publikacji książek w rodzaju rozrachunkowych "Dzieci Arbatu", pod pozorem, że idzie o wewnętrzne sprawy ościennego państwa, nie zaś o tutejsze. Jednakże od chwili, gdy Słowacki napisał: "Pierwsza kibitko ruska!" - zsyłka stała się elementem naszej własnej historii, weszła do narodowego śpiewnika strofami "Nie dbam, jaka spadnie kara"... Do opisu tych dziejów dołącza dziś tekst Adama Ochockiego; jego wspominki, zwolnione z klamry półwiekowego milczenia, zdają się - w obiegu zwanym pierwszym - stanowić początek literackiego wypełnienia plamy, białej od tamtejszych śniegów "liesopowału". I pisarsko ukazują fakt, iż szlak ku ojczyźnie, dziesiątkami lat zachwalany jako "najkrótsza droga" - był w istocie drogą najdalszą, tysiącami kilometrów, do tajgi i z powrotem, wiodącą przez ból i upodlenie. I tu raptem mamy rys szczególny tej książki: jej ton, ni to szwejkowski, ni Lejzorka Rojtszwańca, gdzie makabra i horror stają się szyderczo zjawiskami naturalnymi, oczywistością, wręcz banałem całej epoki. Kto wie, czy ten właśnie tryb narracji nie ukazuje przenikliwiej losu, zgotowanego kędyś w azjatyckich bezmiarach ludziom przez ludzi, niż by ukazywał tekst patetyczny i cierpiętniczy? Tu zaś jednakowo swobodnym i, zda się, bezosobowym sposobem autor opowiada, żartami rzecz przeplatając, o sekretach erotycznych Tadżykistanu i o pochodzie dzieci, sławiących Stalina, który unicestwił im rodziców. Znacząca książka!

Wspomnienia. Jesienią 1945 roku autor, pracujący w leśnictwie, został aresztowany przez UB i wywieziony na 3 lata do ZSRR.

Drogi czytelniku oddajemy dziś kolejną publikację książkową pt. "Tułacze ślady żołnierza - Sybirak". Znajdziesz w niej wspomnienia tragicznych cierpień Polaków, którzy doznali goryczy zesłania na "Nieludzką Ziemię". Przeżycia ogromu walk o przetrwanie w głodzie, chorobach i upokorzeniach. Tułaczą drogę w szeregach 3 Korpusu Strzelców Karpackich. Dramatyczne powroty do ukochanej ojczyzny.

Tadeusza Kochanowicza, działacza PPS, klęska wrześniowa zastała na Wołyniu. Przy próbie ucieczki do tworzącego się we Francji wojska polskiego został przez władze radzieckie aresztowany i skazany na trzy lata pobytu w północnych łagrach. W książce tej spisuje swe wspomnienia z tego okresu, w którym dzielił los setek tysięcy Polaków wywiezionych w głąb Rosji.

Wojna?

Nikt nam tutaj szyj nie sprawdza i nie każe mówić pacierza na dobranoc.

Do szkoły chodzić nie trzeba i nikt nie pilnuje, kiedy kładziemy się spać.

Podoba mi się tutaj.

Magdalena Grzebałkowska przedstawia poruszający obraz wojny widzianej oczami jej najmłodszych uczestników.

Trzyletni Arthur trafia do domu dziecka, gdzie będzie wychowywany na idealnego nazistę.

Lilia w łagrze pokocha Stalina, choć jest córką wrogów narodu.

Mały Minoru, Amerykanin japońskiego pochodzenia, pozna życie za drutami, choć żyje w kraju wolności.

Czy Jose Maria, którego rodzice odsyłają z pogrążonej w krwawym konflikcie Hiszpanii, w Związku Radzieckim znajdzie raj?

A może i tam w końcu dopadnie go wojna?

By dotrzeć do ostatnich świadków największego konfliktu w dziejach świata, Magdalena Grzebałkowska wyruszyła m.in. do Hiszpanii, Niemiec, Stanów Zjednoczonych i w najodleglejsze krańce dawnego Gułagu.

Opisuje też wstrząsające historie tych, którzy żyją wśród nas – małych partyzantów, dzieci pułków i nastoletnich powstańców warszawskich.

W Kazachstanie spotyka dziewczynkę – dziś ponad osiemdziesięcioletnią – której wojna zabrała wiedzę o tym kim jest, skąd pochodzi i jakie były losy jej rodziców.

Reporterka chce jej pomóc odzyskać pamięć.

A nam wszystkim pomaga zrozumieć, dlaczego wydarzenia sprzed tylu lat wciąż są tak żywe i wpływają na naszą codzienność.

Od autora: Zamiar wiarygodnego odtworzenia przebiegu deportacji Polaków w głąb terytorium radzieckiego w lutym 1940 roku powstał u mnie już na początku drogi na Sybir. Przygnębiony zastosowaną przemocą i brutalnością napastników, w skrytości prosiłem Boga by dane mi było przetrwać, powrócić i postanowienie spełnić. Zamiar ten umacniał się we mnie w miarę narastania tragicznych przeżyć, moich moralnych i fizycznych klęsk po sobie następujących. Nigdy nie opuszczało mnie wewnętrzne przeświadczenie, że ówczesna stalinowska władza wobec Polski i Polaków postąpiła wrogo. Analizowałem każdy szczegół związany z doznaną krzywdą. Szukałem odpowiedzi na zadawane sobie pytania dlaczego?... dlaczego, jak mi się wówczas wydawało, radziecka władza najdemokratyczmejsza z demokratycznych, robotniczo-chłopska, broniąca interesów ludzi pracy, tak brutalnie postąpiła z nami, z pracowitym, w swej masie ubogim polskim społeczeństwem, które (jak sama parę miesięcy wcześniej głosiła) äwyzwoliła" spod ucisku polskich obszarników i kapitalistów. Byłem wówczas jeszcze młodym, ani doświadczonym ani dostatecznie wykształconym człowiekiem i wielu rzeczy nie znałem, nie rozumiałem i rozumieć nie mogłem. Nie mogłem też nie przeprowadzać wewnętrznych refleksji, wyciągać wniosków. W okresie ponad trzyletniego pobytu na Syberii przeszedłem okrutną szkołę życia. Widziałem, słyszałem i na własnym ciele odczułem to, co wydaje się niemożliwym do zaistnienia, a tym bardziej zniesienia przez człowieka. Przymusowa katorżnicza praca, utrudniona zimą przez dokuczliwy mróz i głęboki śnieg, wiosną niebezpieczną wysoką wodą - podczas spławu drzewa, latem plagą komarów, zawsze nędznym, głodowym wyżywieniem. Ciągle pod władczym, oschłym i uwłaczającym godności ludzkiej głosem funkcjonariuszy NKWD. Wszystko to doprowadzało człowieka do wewnętrznego bezskutecznego buntu, targania się we własnej niemocy, a w rezultacie (w najlepszym przypadku) do utraty zdrowia. Choć od opisywanych wydarzeń minęło już tyle lat, nie sposób o nich zapomnieć. Nic przestaję też Bogu dziękować, że dane mi było powrócić do Polski, mojej nade wszystko ukochanej Ojczyzny. Pisząc wspomnienia syberyjskiego zesłańca, starałem się przedstawić przede wszystkim konkretne wydarzenia i fakty. Nie chodziło mi o relacjonowanie wszystkiego co może bardziej przybliżyłoby Czytelnikowi tamto środowisko, przyrodę czy krajobraz. W zasadzie mało wspominam o bezpośrednich swych kontaktach z tubylcami: rosyjskimi, gruzińskimi, tatarskimi i innymi zesłańcami, których tak samo jak nas, tylko nieco wcześniej, wyrzucono z własnych domów i deportowano na Syberię, o ich życzliwości do nas. O tych äszeregowych" i prawdziwych rosyjskich duszach, otwartych, prostolinijnych i w postępowaniu uczciwych. Oni tak jak my, Polacy, ubolewali nad swoją dolą i äbłogosławili" stalinowski ustrój społeczny. To by poszerzyło wspomnienia objętościowo, ale nie wniosło czegoś bardziej istotnego do tematu. Inaczej mówiąc, chodzi mi nie o mnogość słów, a o ilość faktów i rzeczywistych wydarzeń. We wspomnieniach wymieniłem sporo imion i nazwisk moich towarzyszy niedoli w drodze na Sybir, podczas ciężkiej pracy w tajdze, w Kon-Zawodzie nr 40 i w marianowskim więzieniu, a później w wojsku, w kościuszkowskiej dywizji. Być może popełniłem błędy szczególnie przy wymienianiu imion, za co tych wszystkich przepraszam i proszę o wybaczenie. Będę natomiast niezmiernie rad, gdy Ci, o których wspominam, napiszą do mnie, poprawią błędy - za co z góry dziękuję. Jeżeli to, o czym napisałem, przez Czytelników uznane zostanie za pomocne w poznaniu prawdy i z historycznego punktu widzenia potrzebne, będzie to dla mnie najlepszą nagrodą za włożony trud.