"- To, co zobaczyliśmy będę pamiętać do końca życia. I doskonale rozumiem, bo my też byliśmy wysiedlani, chociaż z pewnością nie z takim poczuciem krzywdy. Leżał nasz gospodarz krzyżem na podłodze. Ręce miał rozłożone szeroko jak Chrystus na krzyżu, a ciałem jego wstrząsały spazmy głośnego szlochu. Podnieśli go z podłogi żołnierze, tłumacząc, że oni tylko wykonują rozkazy i nic tutaj nie pomogą. Na ścianach pełno było świętych obrazów, podchodził do nich kolejno, dotykał ręką i z płaczem całował. Był to bardzo poruszający widok. Chwycił Kopyciński za dyszel swego niewielkiego wózka, na którym spoczywał cały skromny dobytek jego rodziny, żona pchnęła go z tyłu i ruszyli w dół szosy. Za nimi ze spuszczonymi głowami szły nastoletnie córki. Nikt z rodziny nie obejrzał się ani razu za siebie. Nie zobaczyłam ich więcej w życiu" – fragment wspomnień Marii Bogusławy Zygmunt.

Epicka opowieść o powojennych losach kobiet z polsko-niemieckiego pogranicza. Jest rok 1948. Matylda Neumann rezygnuje z walki o ukochanego, opuszcza Zieloną Górę i wyjeżdża do Brandenburgii. Tam, w Neuruppin, czeka na nią ciotka Hedwiga i miejsce na sienniku obok kuzynki, Anny. W przeludnionej radzieckiej strefie okupowanych Niemiec brakuje żywności, mieszkań i pracy, ludzie czują niechęć do uchodźców oraz strach przed wszechobecną służbą bezpieczeństwa. Wciąż trwają poszukiwania bliskich zaginionych w czasie wojny. W tych trudnych warunkach ostoją normalności jest rodzina. U boku ciotki Tila próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Są jednak ludzie i sprawy, o których nie uda się jej zapomnieć…

Boleśnie doświadczeni, okaleczeni duchowo bohaterowie próbują odbudować własne życie. Desperacko szukają szczęścia i swojego miejsca na ziemi. Niektórzy nie wiedzą, że los jeszcze niejeden raz wystawi ich charaktery na ciężką próbę. Inni wciąż nie mogą poradzić sobie z uczuciem straty i osamotnienia. Spoglądają w przeszłość, jak gdyby ta miała dać im odpowiedź na nurtujące ich pytania o sens istnienia i granice ludzkiej wrażliwości. Czy uda im się odzyskać utracone zaufanie i ocalić miłość, a przede wszystkim zapomnieć o koszmarze, jaki stał się ich udziałem?

Koniec wojny. Ustalenia jałtańskie zmuszają tysiące ludzi do porzucenia ziem, które zamieszkiwali od pokoleń i szukania nowego domu. Rozpoczynają się wypędzenia Niemców. Maria Brunn, Ślązaczka niemieckiego pochodzenia, usiłuje ocalić - choćby i za cenę wyrzeczenia się własnej tożsamości - przynajmniej skrawek rodzinnego gospodarstwa, by mąż i rodzice mieli dokąd wrócić z wojennej poniewierki. Ale czy podoła temu zadaniu, skoro niedawne ofiary wojny tak łatwo stają się prześladowcami, biorącymi ślepy odwet za śmierć swoich bliskich na każdym napotkanym Niemcu - matce z małymi dziećmi, niedołężnym starcu...? - Od autorki

Książka "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" jest biografią Wiesława Adamczyka. Autor, w 1940 roku, jako mały chłopiec wraz z matką i swoim rodzeństwem zostali deportowani na sowiecką Syberię. Jego ojciec był oficerem Wojska Polskiego, którego wziął do niewoli Armia Czerwona. Był ofiarą zbrodni katyńskiej. Rodzina z czasem została rozdzielona, a całkowity czas wysiedlenia trwał aż 10 lat. Wiesław Adamczyk w swojej publikacji ukazuje czytelnikom trudne warunki życia w Kazachstanie, począwszy od skrajnego głodu, ucieczce z ZSRR, śmierci matki, obozów dla uchodźców, po liczne rodziny zastępcze. Autor w swoich wspomnieniach oddaje głos wszystkim ofiarom sowieckiego okrucieństwa. Przedstawia drogę, którą przeszło tysiące Polaków i która stała się symbolem utraty dziecięcej niewinności. Autor książki był chemikiem, doradcą podatkowym oraz brydżystą sportowym. Mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Powstało wiele wspomnień na temat sowieckiego barbarzyństwa, aczkolwiek publikacja Wiesława Adamczyka stanowi jedną z najbardziej wzruszających, pouczających i pięknych historii. Adamczyk jest również autorem innej książki, pt. "Kwiaty polskie na wygnaniu". Zmarł w 2018 roku.

Maj 1940 roku. Kilkuletni Wiesiu wraz z mamą i rodzeństwem zostaje deportowany na sowiecką Syberię. Tak rozpoczyna się dziesięcioletnia tułaczka, podczas której zmagają się z wyjątkowo trudnymi warunkami życia, głodem, ciągłym przesiedlaniem. Karkołomną ucieczkę z ZSRR matka przypłaca śmiercią… To często przeoczana karta europejskiej historii, ukryta w cieniu Holokaustu. Książka jest świadectwem tragicznego losu tysięcy polskich rodzin podczas wojny, a zarazem prywatną kroniką wydarzeń, które wciąż czekają, by oddać im historyczną sprawiedliwość.

Historia dwóch kobiet, które przeżyły jedno, wspólne życie, wcale tego nie pragnąc, a nawet o tym nie wiedząc. Sylwester 2000 roku, na ulicach Monachium wiwatujący tłum, Eliza wraca myślami do czasu, gdy była młodą kobietą. Na Pomorzu pozostawiła wszystko co było jej drogie, dom, groby najbliższych i ukochanego mężczyznę. Misjonarka Marianna, umiera w Afryce zarażona AIDS. Wzywa Elizę do siebie, aby mogły rozliczyć się ze swoim życiem i odkryć rodzinną tajemnicę, która rozdzieliła je na wiele lat.

Wielopokoleniowa, pasjonująca saga o rodzinie, która po wojennej zawierusze odnalazła swoje miejsce na ziemi w Ustroniu Morskim. Marcjanna Zielczyńska żyje beztrosko – spędza czas z przyjaciółkami, marzy o wielkiej miłości, planuje swoją przyszłość. Kiedy zaczyna się wojna, wszystko się zmienia. Świat, który znała i kochała, przestaje istnieć. Dziewczyna musi opuścić swoje rodzinne strony i wyruszyć w podróż w nieznane, aby odnaleźć nowy dom. Wzruszająca opowieść inspirowana losami tysięcy Kresowiaków, którzy z dnia na dzień utracili coś o wiele cenniejszego niż majątek – spokój i miejsce do życia.

Historia o zwykłych ludziach, których życie zmienia się w ciągu kilkunastu minut… Początek wojny to dla Kresów Wschodnich czas wywózek w odległe i złowrogie rejony Związku Radzieckiego. Dobrze zapowiadająca się aktorka, żyjąca w szczęśliwym związku z lekarzem społecznikiem, zawadiacki lekkoduch grający na saksofonie i fortepianie, siostry bliźniaczki, których ojciec znika bez śladu, chłopiec opiekujący się niewidomym dziadkiem i młoda mężatka wychowująca córeczkę – tych wszystkich ludzi pewnego dnia połączyło jedno zdarzenie... Wywózka w nieznane, do świata, w którym jedynie śmierci jest pod dostatkiem, a życie staje się już tylko walką o przetrwanie. Czy poradzą sobie na tej nieludzkiej ziemi, nie tracąc swojego człowieczeństwa? A może w staraniach, by dotrwać do następnego dnia, wygrają zwierzęce instynkty?

Historia o zwykłych ludziach, których życie zmienia się w ciągu kilkunastu minut… Początek wojny to dla Kresów Wschodnich czas wywózek w odległe i złowrogie rejony Związku Radzieckiego. Dobrze zapowiadająca się aktorka, żyjąca w szczęśliwym związku z lekarzem społecznikiem, zawadiacki lekkoduch grający na saksofonie, siostry bliźniaczki, których ojciec znika bez śladu, chłopiec opiekujący się niewidomym dziadkiem i młoda mężatka wychowująca córeczkę – tych wszystkich ludzi pewnego dnia połączyło jedno zdarzenie… Wywózka w nieznane, do świata, w którym jedynie śmierci jest pod dostatkiem, a życie staje się już tylko walką o przetrwanie. Czy poradzą sobie na tej nieludzkiej ziemi, nie tracąc swojego człowieczeństwa? A może w staraniach, by dotrwać do następnego dnia, wygrają zwierzęce instynkty?

Polskie sieroty z Tengeru to wstrząsająca historia dzieci, które w latach 1940 i 1941 przymusowo wysiedlono wraz z rodzinami z Kresów Wschodnich w głąb Zawiązku Radzieckiego. Te, którym udało się przeżyć, po wielu cierpieniach, zaznawszy śmierci rodziców, głodu i chorób, w konsekwencji podpisania układu Sikorski- Majski trafiły do Indii, na Bliski Wschód i do Afryki. Losy grupy, która z obozów dla uchodźców w Afryce Wschodniej dotarła w końcu do Kanady, gdzie znalazła swoje miejsce na ziemi, Lynne taykor odtworzyła na podstawie wywiadów z bohaterami tej niezwykłek historii i dokumentów zgromadzonych w archiwum organizacji zaangażowanych w pomoc dzieciom w długiej i pełnej dramatycznych zdarzeń drodze, która stała się swego czasu powodem międzynarodowego sporu.

„Przesiedlenia ludności ruskiej...” to praca wnikliwa, mikrohistoria spisana na podstawie wielości zródeł, sięgająca również indywidualnych doświadczeń, mocno przesiąknieta sąsiedzkim współczuciem Pawła Dziadosza, gdy z wielką uczciwością badawczą rejestruje znikanie nieodległego mu przecież rusińskiego świata, o jakim słyszał już jako chłopiec w dziadczynych opowieściach. Autor dobrze wie, że choć odmienne pamięci zbiorowe trudno dopasować i stanowią one nierzadko linie najgorętszych podziałów należy pomimo to dyskutować, odrywając zasłonę narzuconą na minione zdarzenia w imię zbrodniczych racji. Jednakże pamięć o przesiedleniach jest obszarem, w którym daje się odnaleźć przeżycia i historyczne doświadczenia łączące ludzi różnej narodowości, natomiast oparcie się na wspólnych wartościach umożliwia dyskusję łączacą ludzi ponad podziałami. Cała ta opowieść zobowiazuje nas do ochrony przed fałszowaniem historii oraz zabijania pamięci i dziedzictwa kulturowego pozostawionego pod lufami, w atmosferze powszechnego strachu, wpakowanych w bydlęce wagony krośnienskich Rusinów.

"To przejmująca historia Polaków, którzy przeżyli koszmar zesłań na Syberię. To liczne wspomnienia zarówno z codziennego życia, walki o każdy kolejny dzień a zarazem piękna lekcja patriotyzmu, umiłowania Boga i Ojczyzny dla młodszego pokolenia Polaków. Ziemia nazwana przez wielu "Golgotą Wschodu" zapisała się na kartach naszej narodowej historii jako miejsce naznaczone tysiącami mogił naszych rodaków. Książkę odczytujemy jako dokument wspomnień sądeckich i gorlickich Sybiraków: Janiny Brzozowskiej, Stanisława Falińskiego, Zbigniewa Jeżowskiego, Aleksandra Potoczek, Barbary Staniszewskiej i Wojciecha Tokarczyka. Dodatkowym atutem są też liczne fotografie, które tak pieczołowicie zbierane i przechowywane przez lata zostały opublikowane w tej książce." - poleca Ewa Tempińska.

Drogi czytelniku oddajemy dziś kolejną publikację książkową pt. "Tułacze ślady żołnierza - Sybirak". Znajdziesz w niej wspomnienia tragicznych cierpień Polaków, którzy doznali goryczy zesłania na "Nieludzką Ziemię". Przeżycia ogromu walk o przetrwanie w głodzie, chorobach i upokorzeniach. Tułaczą drogę w szeregach 3 Korpusu Strzelców Karpackich. Dramatyczne powroty do ukochanej ojczyzny.

oskonale napisana książka, będąca zapisem wspomnień autora, który mając kilka lat został zesłany wraz z matką i rodzeństwem do Kazachstanu. Barwnie i żywe opisy codzienności Polaków w Kazachstanie w czasach głębokiego stalinizmu (konkretnie w latach 1940-1946) nie pozwalają oderwać się od lektury i przenoszą czytelnika w zupełnie inny i na swój sposób egzotyczny świat. Poprzez opis konkretnych zdarzeń i historii realnych ludzi autor kreśli wyraźny i żywy obraz kazachstańskiej codzienności w czasach II Wojny Światowej. Jest to nie tylko znakomicie napisana książka nadająca się do poczytania w fotelu przy kominku, lecz także znakomite źródło informacji dla osób zainteresowanych sytuacją zesłańców, repatriantów, miejscem Polaków w ZSRR czy codziennością Związku Radzieckiego pod rządami Stalina. Dla wszystkich pozostałych książka ta może być niezwykle ciekawą lekcją obcej kultury, ciekawej i wartej poznania. Jest to z całą pewnością książka godna polecenia, jednak osobom, które nigdy nie miały styczności z językiem rosyjskim, sugeruję, aby podczas lektury miały zawsze słownik pod ręką, gdyż autor ma skłonność do pozostawiania niektórych wypowiedzi w języku rosyjskim bez wyjaśnień czy tłumaczenia.

Od autora: Zamiar wiarygodnego odtworzenia przebiegu deportacji Polaków w głąb terytorium radzieckiego w lutym 1940 roku powstał u mnie już na początku drogi na Sybir. Przygnębiony zastosowaną przemocą i brutalnością napastników, w skrytości prosiłem Boga by dane mi było przetrwać, powrócić i postanowienie spełnić. Zamiar ten umacniał się we mnie w miarę narastania tragicznych przeżyć, moich moralnych i fizycznych klęsk po sobie następujących. Nigdy nie opuszczało mnie wewnętrzne przeświadczenie, że ówczesna stalinowska władza wobec Polski i Polaków postąpiła wrogo. Analizowałem każdy szczegół związany z doznaną krzywdą. Szukałem odpowiedzi na zadawane sobie pytania dlaczego?... dlaczego, jak mi się wówczas wydawało, radziecka władza najdemokratyczmejsza z demokratycznych, robotniczo-chłopska, broniąca interesów ludzi pracy, tak brutalnie postąpiła z nami, z pracowitym, w swej masie ubogim polskim społeczeństwem, które (jak sama parę miesięcy wcześniej głosiła) äwyzwoliła" spod ucisku polskich obszarników i kapitalistów. Byłem wówczas jeszcze młodym, ani doświadczonym ani dostatecznie wykształconym człowiekiem i wielu rzeczy nie znałem, nie rozumiałem i rozumieć nie mogłem. Nie mogłem też nie przeprowadzać wewnętrznych refleksji, wyciągać wniosków. W okresie ponad trzyletniego pobytu na Syberii przeszedłem okrutną szkołę życia. Widziałem, słyszałem i na własnym ciele odczułem to, co wydaje się niemożliwym do zaistnienia, a tym bardziej zniesienia przez człowieka. Przymusowa katorżnicza praca, utrudniona zimą przez dokuczliwy mróz i głęboki śnieg, wiosną niebezpieczną wysoką wodą - podczas spławu drzewa, latem plagą komarów, zawsze nędznym, głodowym wyżywieniem. Ciągle pod władczym, oschłym i uwłaczającym godności ludzkiej głosem funkcjonariuszy NKWD. Wszystko to doprowadzało człowieka do wewnętrznego bezskutecznego buntu, targania się we własnej niemocy, a w rezultacie (w najlepszym przypadku) do utraty zdrowia. Choć od opisywanych wydarzeń minęło już tyle lat, nie sposób o nich zapomnieć. Nic przestaję też Bogu dziękować, że dane mi było powrócić do Polski, mojej nade wszystko ukochanej Ojczyzny. Pisząc wspomnienia syberyjskiego zesłańca, starałem się przedstawić przede wszystkim konkretne wydarzenia i fakty. Nie chodziło mi o relacjonowanie wszystkiego co może bardziej przybliżyłoby Czytelnikowi tamto środowisko, przyrodę czy krajobraz. W zasadzie mało wspominam o bezpośrednich swych kontaktach z tubylcami: rosyjskimi, gruzińskimi, tatarskimi i innymi zesłańcami, których tak samo jak nas, tylko nieco wcześniej, wyrzucono z własnych domów i deportowano na Syberię, o ich życzliwości do nas. O tych äszeregowych" i prawdziwych rosyjskich duszach, otwartych, prostolinijnych i w postępowaniu uczciwych. Oni tak jak my, Polacy, ubolewali nad swoją dolą i äbłogosławili" stalinowski ustrój społeczny. To by poszerzyło wspomnienia objętościowo, ale nie wniosło czegoś bardziej istotnego do tematu. Inaczej mówiąc, chodzi mi nie o mnogość słów, a o ilość faktów i rzeczywistych wydarzeń. We wspomnieniach wymieniłem sporo imion i nazwisk moich towarzyszy niedoli w drodze na Sybir, podczas ciężkiej pracy w tajdze, w Kon-Zawodzie nr 40 i w marianowskim więzieniu, a później w wojsku, w kościuszkowskiej dywizji. Być może popełniłem błędy szczególnie przy wymienianiu imion, za co tych wszystkich przepraszam i proszę o wybaczenie. Będę natomiast niezmiernie rad, gdy Ci, o których wspominam, napiszą do mnie, poprawią błędy - za co z góry dziękuję. Jeżeli to, o czym napisałem, przez Czytelników uznane zostanie za pomocne w poznaniu prawdy i z historycznego punktu widzenia potrzebne, będzie to dla mnie najlepszą nagrodą za włożony trud.

Zosia przyjeżdża do Wyrki z córką i mężem, który ma poprowadzić tutejszą szkołę. Urzeczona położoną wśród wołyńskich lasów wioską, szybko odnajduje się w nowym miejscu. Gdy wkracza wojsko, wie, że nic już nie będzie takie samo. Ośmioletnia Wanda mieszka w Wyrce od zawsze. Wieś jest świadkiem jej nauki, pracy i beztroskiej zabawy. Wanda w przyszłości pragnie zostać aktorką. Jej dzieciństwo brutalnie przerywa jednak wojna i wydarzenia lipca 1943 roku, kiedy to przyjdzie jej pożegnać dobrze znany świat. Było takie miejsce na ziemi, w którym rytm życia ustalały pory roku. Dzieci bawiły się i uczyły, a sąsiedzi dzielili trudy życia codziennego.

Nikt nie przeczuwał zbliżającej się burzy. Wyrka to wieś na Kresach Wschodnich, w której splatają się losy kilku rodzin. Ich spokojne życie kończy nadejście II wojny światowej.

Bandy UPA rozpoczynają polowanie na Polaków. Wypędzeni ze swoich domów mieszkańcy przystępują do dramatycznej walki o życie oraz o własną tożsamość.

Wyrka przetrwała dzięki ludziom, którzy do dziś opowiadają jej historię. Nigdy nie zapomnieli oni o swojej małej ojczyźnie ani o dniu, w którym ją pożegnali. Czy na zawsze? Tego nie wiedział nikt.

Wysiedleni – to ludzie, którzy musieli porzucić swoje domy na wschodzie Polski i przenieść się setki kilometrów na zachód albo północ kraju. Dlaczego? Po II wojnie światowej zostały zmienione granice Polski. Polska musiała odstąpić Związkowi Radzieckiemu 48% swojego terytorium, tak zwane Kresy Wschodnie, a w zamian otrzymała ziemie na zachodzie i północy, odebrane Niemcom, czyli Ziemie Odzyskane. To właśnie w wyniku tej akcji Kazia Łobodziec z rodziną i większą częścią mieszkańców wsi musiała opuścić Gródek Jagielloński niedaleko Lwowa i przenieść się do wsi Żarek pod Wrocławiem. Tam zaczyna się niełatwe wspólne życie z niemieckimi rodzinami. Nawet Kazia nie zawsze wie, jak się zachować względem niemieckich sąsiadów. Podpatruje przyjaźń Stasia Gałuszki i Brygidki Klauss. Oni wiedzą najlepiej, co jest tak naprawdę ważne w życiu. Poznajcie historię małej Kazi i przyjaźni mimo różnic religijnych i kulturowych.