Tematem książki są losy Karola Wojtyły po zakończeniu II wojny światowej. Wyjechał on na studia do Rzymu wraz z kolegą Stanisławem Starowieyskim. Po powrocie Wojtyła został skierowany do pracy w podkrakowskiej parafii w Niegowici. Tu zaprzyjaźnił się z mieszkańcami, którzy na długo zapamiętali go jako niezwykłego kapłana. Kolejnym etapem jego pracy duszpasterskiej była działalność w parafii św. Floriana w Krakowie. Szybko stało się jasne, że Wojtyła ma świetny kontakt z młodzieżą. Studenci poprosili go, by wygłosił rekolekcje w kościele św. Anny i został ich duszpasterzem. Tak się też stało. Więzi przyjaźni między młodymi ludźmi i młodym księdzem ulegały zacieśnieniu - wspólnie jeździli na wycieczki w góry, na Mazury. W tym czasie w Polsce komunistycznej wzmogły się prześladowania księży i kościoła. Rozpoczął się proces kurii krakowskiej - księży poskarżono o szpiegostwo na rzecz krajów zachodnich i handel obcą walutą. Torturami zmuszono ich, by publicznie przyznali się do tych przestępstw. Zmarł też kardynał książę Adam Stefan Sapieha. Aresztowano prymasa Polski, Stefana Wyszyńskiego. W atmosferze terroru i prześladowań Wojtyła i zgromadzeni wokół niego młodzi ludzie intensywnie rozwijali swoje życie duchowe, Wojtyła prowadził wykłady z etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Podczas wakacji 1958 r. Wojtyła został wezwany do prymasa Wyszyńskiego, przebywał wtedy na Mazurach wraz ze swoimi przyjaciółmi. Okazało się, że otrzymał nominację na biskupa pomocniczego arcybiskupa Baziaka. Został najmłodszym biskupem w kraju. Książka kończy się informacją o wyborze na papieża Jana XXIII, który miał zorganizować Sobór Powszechny, w którym wziął udział młody biskup z Polski - Karol Wojtyła.

"Czysta wódka duszy nie plami". Zakrapiane wizyty duszpasterskie u gościnnych parafian, jazda samochodem po kieliszku, a nawet Msze święte sprawowane "pod wpływem". Potem kolejne odwyki i przenosiny na inną parafie. "Wyznania księży alkoholików" to wstrzasające historie o wstydliwie skrywanych sekretach wielu polskich parafii. To pierwsza książka, która pokazuje prawdę o pijących księżach: odważne świadectwa upadków, nadziei, powstawania i ciągłej walki - już do końca życia.

Ks. Piotr Pawlukiewicz nie chciał się zgodzić na ten wywiad przez ok. 3 lata próśb i starań.

Aż w końcu uległ redaktor naczelnej RTCK, Renacie Czerwickiej.

Rozmowa – która miała mieć swój dalszy ciąg – została przeprowadzona w Gródku nad Dunajcem w styczniu 2020 r.

Dwa miesiące później ks. Piotr odszedł…

Pozostała po nim pustka w sercach wielu ludzi, którzy go przez wiele lat słuchali.

Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, został aresztowany w nocy 25 września 1953. Przebywał kolejno w czterech miejscach internowania: w Rywałdzie, w Stoczku, w Prudniku Śląskim i w Komańczy. W wyniku wypadków październikowych 1956 Prymas wraca do Warszawy na prośbę przedstawicieli rządu i 26 października - po uprzednim przyrzeczeniu ze strony władz państwowych przywrócenia Kościołowi głównych praw i naprawienia krzywd - obejmuje wszystkie swoje funkcje kościelne. "Zapiski więzienne" są cennym dokumentem trzyletniego okresu odosobnienia Prymasa. Obok kroniki życia codziennego obejmują również takie teksty, jak notatnik duchowy, listy, memoriały do władz oraz obszerne wypowiedzi będące osobistą refleksją nad sytuacją Kościoła w Polsce. Jest to dokument Człowieka niezłomnego, gotowego na wszystko - łącznie z oddaniem życia - w obronie praw Kościoła i Narodu. Fragmenty maryjne "Zapisków więziennych" były publikowane w książce "Wszystko postawiłem na Maryję" (Editions du Dialogue, 1980). Całość tekstu ukazuje się po raz pierwszy. Maszynopis został dokładnie przejrzany przez Autora. W maju 1981, na trzy tygodnie przed śmiercią, Kardynał Stefan Wyszyński wyraził życzenie, by czytelnikowi "Zapisków więziennych" przekazać dwie informacje: po pierwsze - będąc uwięziony nie pisał książki, robił tylko notatki dla siebie; po wtóre - czytając tekst po latach mógłby dodać wiele uwag i wyjaśnień. Nie uczynił jednak tego chcąc zachować autentyczność i prostotę więziennego zapisu.

Marcin Adamiec jest zwykłym księdzem z żarliwym powołaniem.

Wytrzyma sześć lat. Po pełnym nadziei i ekscytacji okresie seminarium szybko nadchodzi rozczarowanie rzeczywistością plebanii, nałogi, obezwładniająca samotność, choroba, poważny wypadek, a w końcu najgorsze dla młodego księdza – utrata wiary.

Wali mu się świat, ale też pojawia się światełko w tunelu – ona.

Dziś były już ksiądz mówi, że uciekł od śmierci w życie.

Oprócz swojej historii Adamiec opowiada historie innych mężczyzn, którzy wybrali drogę kapłaństwa. Zapijających kryzysy. Zepsutych łatwymi pieniędzmi. Żyjących z kobietami. Odkrywających swój homoseksualizm. Porzucających sutannę dla miłości oraz tych zamkniętych w domach dla emerytów i zapomnianych. Takich księży kościelni hierarchowie „znikają”.

Mimo goryczy Marcin mówi o ciemnych stronach Kościoła bez zacietrzewienia, raczej ze smutkiem, czasem z humorem, ale zawsze ze zrozumieniem dla ludzkich słabości.

Kończy swą opowieść z nadzieją: „Przestałem wierzyć w Boga jako duchowny. A odzyskałem poczucie, że jestem Dzieckiem Bożym, kiedy biskup zabronił mi przystępować do sakramentów”.

Najbardziej lubiany polski ksiądz w rozmowie życia Ceniony za swój autentyzm, odwagę i szczerość. Podziwiany zarówno przez katolików, jak i niewierzących. Sam o sobie mówi, że jest onkocelebrytą, czyli człowiekiem znanym z tego, że ma raka. Zanim się o tym dowiedział, wybudował hospicjum w Pucku. W szkole nie chodził na religię. Gdy już zyskał pewność co do swojego powołania - odrzucili go jezuici (Niech żałują!). Kłopoty ze wzrokiem prawie uniemożliwiły mu święcenia (- A pieniądze widzi?; -Widzi!; -To święcić!). W inspirującej rozmowie z Piotrem Żyłką ks. Jan zdradza źródła swojej niesamowitej energii i nieskończonych pokładów optymizmu. O swoim życiu i polskim Kościele mówi z odwagą i dystansem osoby, który nie ma już nic do stracenia. Wzruszające do łez świadectwo człowieka, który wie, że nie zostało mu wiele czasu.

Ks. Jan Kaczkowski nie obrażał się, gdy nazywano go onkocelebrytą. Przeciwnie - świadomie wykorzystał swoją chorobę i wiedzę zdobytą przy pracy w hospicjum, aby zwrócić naszą uwagę na rolę medycyny paliatywnej. To dzieło wieńczy książka „Żyć aż do końca” - rzetelny, ale też pełen humoru przewodnik po chorowaniu i umieraniu. Ks. Jan przekazuje w niej solidną dawkę wiedzy cennej dla samych chorych i ich bliskich, jak również lekarzy i personelu medycznego.