Często zadawano mi pytanie: czy kiedykolwiek żałowałam, że wdałam się w historię miłosną z wojownikiem Samburu. Wtedy za każdym razem odpowiadałam z najgłębszym przekonaniem: Nigdy! Otrzymałam przywilej uczestnictwa w pewnej kulturze, której w tej formie prawdopodobnie już niedługo nie będzie i dane mi było przeżyć wielką miłość. (...) Nie mogłabym już żyć w Afryce! Co jednak nadal pozostaje żywe, to przywiązanie do mojej byłej rodziny i wielka ciekawość dzisiejszej Kenii. Być może będę mogła pewnego dnia zaspokoić tę ciekawość, kiedy Napirai będzie już dorosła i zechce poznać swoich afrykańskich krewnych. Kto wie?

Duet Mike Tyson i Larry Sloman powraca! „Właśnie patrzymy na przyszłego mistrza świata w wadze ciężkiej” – powiedział, kiedy po raz pierwszy ujrzał go na ringu. Mike Tyson miał zaledwie 13 lat, za sobą rozboje, włamania i kradzieże. Gdyby nie on, podzieliłby los kolegów z Brooklynu, którzy ginęli w młodym wieku lub na długie lata trafiali za kraty. Cus D’Amato odmienił życie Mike’a. Zakradał się w nocy do jego pokoju i szeptał, że zostanie mistrzem. Stosował hipnozę, przekonywał, że nie ma lepszego od Tysona, a przed walką mówił: „Chciałbym, żebyś połamał mu żebra”. Wszystko po to, by zaszczepić w Mike’u gen czempiona. I stworzyć Bestię, która będzie siała postrach wśród rywali, jeszcze zanim wybrzmi pierwszy gong. W tej książce Mike Tyson wspomina lekcje życia odebrane od trenera i mentora, który wyciągnął go z poprawczaka i zaprowadził na szczyt. Po hardkorowej Mojej prawdzie przyszedł czas na ukazanie nowego oblicza Bestii. I opowiedzenie historii 70-letniego białego staruszka o irlandzkich korzeniach, który w Tysonie zobaczył kogoś więcej niż czarnego nastolatka z niebezpiecznej dzielnicy.

Drugi tom zbioru autentycznych relacji żołnierzy podziemia antykomunistycznego, którzy wyszli cało z sowieckich więzień i katowni. W książce „Żołnierze Wyklęci. I znów za kraty” brak szczegółowych map działań poszczególnych jednostek podziemia antykomunistycznego; dzięki relacjom świadków tamtych czasów poznajemy jednak sylwetki szeregowych żołnierzy i przywódców, ich charaktery, słabości i wybory, często także codzienne życie w konspiracji. Opowieści te sprawiają, że „Zapora” czy „Jastrząb”, nie przestając być bohaterami, stają się dla nas bardziej ludzcy. Drugą stroną książki jest szczegółowy opis represji, jakim poddawani byli zarówno autorzy poszczególnych relacji, jak i ich rodziny oraz koledzy, męczeni w ubeckich katowniach, trzymani w więzieniach i zakładach karnych, skazywani na śmierć lub nieustannie nadzorowani nawet po wyjściu na wolność.

II wojna światowa nie skończyła się w 1945 - nie w Polsce; nie dla tych, którym sumienie nie pozwoliło zgodzić się na wprowadzony po "wyzwoleniu" zbrodniczy ustrój. Ludzie Antoniego Żubryda, "Zapory" Dekutowskiego czy "Warszyca" nie złożyli broni, wciąż stawiając opór komunistom. Wielu - zbyt wielu - przypłaciło to życiem. "Żołnierze wyklęci. Przecież to dziecko bandyty!" to zbiór relacji tych członków Konspiracyjnego Wojska Polskiego, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz innych podziemnych organizacji, którzy ocaleli; przeżyli i wojnę i wyszli cało z ubeckich więzień czy katowni. Wielu z nich otwarcie mówi, że to, że żyje, zawdzięcza wyłącznie szczęściu.

Oparta na faktach opowieść o młodej Szwedce z zamożnej dzielnicy willowej w Halmstad, która przyłącza się do międzynarodówki dżihadystów i pozostaje z nimi przez szesnaście lat. Książka jest unikatowym dokumentem życia z niebezpiecznym terrorystą i szczegółowym opisem codzienności radykalnych islamistów.

Niczego nie zapomnieć. Z dziesiątkami milionów ludzi tego kontynentu wkroczył w stan wojny. Gdyby mógł, chętnie umieściłby w swojej pamięci taśmę filmową, rejestrującą wydarzenia, obrazy, fakty, które od kilku miesięcy tworzyły codzienność. Na razie każdy dzień dostarczał nowych doświadczeń, a każda noc przedłużała w nieskończoność gorzki smak niepokoju. Jeszcze wczoraj - wczoraj? nie, kilka miesięcy temu - w oblężonej Warszawie uczył się alfabetu wojny totalnej prowadzonej przez Niemców przeciw Polsce. To była jego wojna, tak jak była wojną trzydziestu pięciu milionów Polaków. Brał w niej udział na ulicy, w domu, w przygodnych szpitalikach, w szpitalu wreszcie. Klęska Polski była jego klęską. Nie miał jednak czasu na jej rozpamiętywanie. Nim dokonał remanentu swoich strat, Niemcy rozpętali nową wojnę. Z Żydami. A więc ponownie z nim. Po dwakroć, a może do kwadratu wciągnięty został w stan wojenny materii świata. Parę miesięcy temu jako bezimienny Polak mordowany był bombami, pod którymi konała Warszawa. Dziś jako bezimienny Żyd odgrywa swą rolę w spektaklu, którego premiera odbyła się dawno, a który przyszli zwycięzcy postanowili z okazji tej nowej wojny przypomnieć.

Życie na ulicy to opowieść zaskakująca, niezwykła, wzruszająca. Osobista, bo oparta na prawdziwych wydarzeniach, relacja Danielle Steel z jej jedenastoletniej działalności na rzecz bezdomnych w San Francisco. Pisarka angażuje się w pomoc pozbawionym dachu nad głową mieszkańcom metropolii, kiedy przepełniona smutkiem po śmierci syna, próbuje odzyskać sens życia. Zakłada stowarzyszenie Yo! Angel! Wspierana przez ludzi dobrej woli, raz w miesiącu przez lata przemierza ulice miasta, nie tylko po to, by dostarczyć najbardziej potrzebującym podstawowe artykuły, które pomogą im przetrwać, jak ciepłe ubrania, jedzenie, środki czystości, ale także by dodać im otuchy i nadziei. Danielle Steel przywołuje spotkania, które wywarły na niej największe wrażenie, wręcz wstrząsnęły nią czy nawet ją przeraziły. Uświadamiając czytelnikom niestałość losu i obojętność instytucji publicznych na czyjąś krzywdę, zachęca nas wszystkich do niesienia nadziei innym.

Od bezdomności, głodu i przemocy do imponującej kariery politycznej - porażająco szczera, chwytająca za gardło historia walki i nieugiętości wobec wszelkich przeciwności losu. Nowojorska prawniczka i aktywistka pełniąca wysokie funkcje w sferach rządowych, która razem z czwórką rodzeństwa spędziła dzieciństwo na ulicy i w rodzinach zastępczych, opowiada o walce o przetrwanie i drodze na szczyt Ulica, schronisko dla bezdomnych, parking za supermarketem, spanie w samochodzie, piwnica w domu nowego faceta matki albo strych... Dla Reginy i jej rodzeństwa bieżąca woda i stary materac to luksus. Na takie życie skazała ich matka. Wiecznie pijana, obrzuca dzieci wyzwiskami i bije je, brutalnie, do krwi. Spokój jest tylko wtedy, kiedy znika - na dzień albo na miesiąc. U kolejnego wujka albo Bóg wie gdzie. Wtedy dzieci radzą sobie same, a Regina zastępuje im matkę. "Organizują" jedzenie, ubranie. I nie zdradzają przed nikim, że są głodni i bici. Bo wtedy zabierze ich opieka społeczna... Lecz to, czego boją się najbardziej, nadchodzi. Zostają rozdzieli i trafiają do rodzin zastępczych. Dla Reginy zaczyna się kolejna walka - o odzyskanie rodzeństwa. Regina Calcaterra opisuje, jak pomagając sobie wzajemnie, wraz z siostrami i bratem przetrwała okrucieństwo matki, zaniedbanie, bezdomność, koszmar domów zastępczych. Mówi o marzeniach o lepszej przyszłości - dla siebie i dla nich. O uporze, z jakim szła naprzód: w wieku 14 lat uniezależniła się od opieki matki, skończyła college i studia prawnicze, rozpoczęła karierę w administracji stanowej. Pięknie napisana, dramatyczna autobiografia to opowieść o nieugiętości i o miłości, o determinacji i marzeniach. Świadectwo, że można zmienić swoje życie, nawet od początku skazane na klęskę.

W 1993 roku trójka nastoletnich chłopców z Arkansas została aresztowana pod zarzutem morderstwa. Procesowi, opartemu na poszlakach i wymuszonych zeznaniach, towarzyszyła atmosfera histerii opinii publicznej, domagającej się wyroku skazującego. Wszyscy byli przekonani o ich winie. Damien Echols, będąc jedynym pełnoletnim podejrzanym, został skazany na najwyższy wymiar kary. Trafił do celi śmierci, w której spędził ponad siedemnaście lat życia ze świadomością, że w każdej chwili wyrok może zostać wykonany. Po latach w obliczu nowych dowodów on i jego koledzy wyszli z więzienia. W kampanii na rzecz ich uwolnienia wzięły udział tak znane postaci jak Johnny Depp, Peter Jackson i Eddie Vedder. Echols opowiada o utraconych latach swojej młodości, o wewnętrznej przemianie, jaką przeszedł w więzieniu, i o sile nadziei, która pozwoliła mu przetrwać najgorsze.

Podobno większość z naszych snów nie zapisuje się trwale w pamięci, więc budząc się rano, nawet nie jesteśmy ich świadomi. Jednak od starożytności zwracano na nie uwagę, ponieważ były zarówno świadectwem oraz przemyśleniem na temat tego, co zdarzyło się w przeszłości, jak i projekcją oczekiwań, nadziei oraz marzeń. Dlatego książka p. Hanny Wasiak jest odważną pozycją, która zaprasza czytelnika do wejścia w jej intymny świat przemyśleń, doświadczeń i wiary w jutro. Autorka staje przed nami niczym biblijny Józef i mówi: „Posłuchajcie snu, który mi się przyśnił” (Rdz 37,6).