Najnowsza książka Lecha Kowalskiego to historia walk Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego - zwanego niekiedy polskim NKWD i przyrównywanego do SS - z formacjami zbrojnymi żołnierzy wyklętych, którzy tuż po wojnie stawili opór Sowietom i rodzimym komunistom, by nie dopuścić do zrusyfikowania kraju. Żadna z polskich formacji zbrojnych w okresie okupacji nie toczyła walk z tyloma przeciwnikami naraz, co żołnierze wyklęci tuż po wojnie. Bywało, że gdy stawali do boju na śmierć i życie, na jednego z nich przypadało niekiedy po trzystu zbirów z formacji wojskowych NKWD, z sowieckiego kontrwywiadu „Smiersz”, KBW, LWP, MO, UB czy ORMO. Tropili ich dniami i nocami, zawiązując kolejne koalicje i zgrupowania operacyjne, nieustępliwie i metodycznie pacyfikując, mordując skrycie w lochach więziennych i zabijając w nierównej walce. Ciała porzucano w leśnych jamach, przydrożnych rowach, chaszczach i kniejach, gdzie tylko popadło. Wielu z nich kończyło żywot w bezimiennych dołach cmentarnych z wapnem. A oni trwali w oporze, niczym Spartanie pod Termopilami. Ostatniego z nich wytropiono i zabito na początku lat sześćdziesiątych minionego wieku.

W Prawie i Sprawiedliwości nie dzieje się dobrze, skoro prominentni działacze partii rządzącej bez skrupułów donoszą na siebie: wicepremierzy i ministrowie dezawuują dokonania premiera Morawieckiego, współpracownicy Jarosława Kaczyńskiego przytaczają przykłady jego politycznego okrucieństwa, ludzie z Pałacu Prezydenckiego kpią z Andrzeja Dudy, przyboczni Ziobry obnażają jego grę.

W tej książce ani jeden rozmówca nie pochodzi z opozycji.

„Kulisy PiS” Kamila Dziubki demaskują Prawo i Sprawiedliwość tylko i wyłącznie faktami, o których opowiadają politycy tej partii.

"Ktoś mógłby zapytać, czy gdybym wiedziała, jak będzie wyglądało moje życie, to czy wyjechałabym z rodzinnej miejscowości, raz jeszcze weszła do tej samej rzeki. Tak! Dlatego że nawet w snach nie mogłam wymarzyć sobie takiego życia. Ponieważ potzrebuję silnych bodźców, w pełni przeżywam emocje, a bycie z mężem, wszystko, co się działo, dawało mi to, choć zdarzały się chwile dramatyczne. Jestem wdzięczna losowi za to, co mi dał. Jestem wdzięczna, że ja, Danuta, pochodząca ze wsi nieomal zapomnianej przez Boga i ludzi, potrafiłam iść w świat, intuicyjnie wyczuwać, jak należy postępować. Za moje trudy, wyrzeczenia, poniżenia i upokorzenia dane mi było przeżyć piękne chwile: Sierpień, odbiór Nagrody Nobla, spotkania z Ojcem Świętym. I rzeczywiście, gdybym mogła cofnąć czas, nieczego nie chciałabym zmieniać. Nie pomyliłam się ponad czterdzieści lat temu, gdy w 1969 roku wyszłam za mąż za mojego męża. Niczego nie żałuję". (fragment książki) Miała dziewiętnaście lat, gdy opuściła rodzinną miejscowość na Mazowszu i przyjechała do Gdańska. Dwa lata później została żoną Lecha Wałęsy. Wychowała ośmioro dzieci. W czasie gdy wielokrotnie aresztowano jej męża za działalność opozycyjną, w okresie Sierpnia '80, po powstaniu Solidarności, w stanie wojennym, gdy Lech Wałęsa był internowany - dbała, by ocalało to, co było dla niej najważniejsze: rodzina. W 1990 roku w Sejmie wolnej Rzeczpospolitej stała obok męża, gdy składał przysięgę prezydencką. Nigdy nie lubiła określenia Pierwsza Dama. Unikała wywiadów i niepotrzebnego rozgłosu. Teraz przerywa milczenie. Danuta Wałęsa po raz pierwszy o sobie. Przejmująco szczerze, odważnie, miejscami brutalnie.

Wznowienie od dawna nieobecnej na rynku książki z 1995 roku, w której Jacek Żakowski rozmawia z ks. Józefem Tischnerem, filozofem i autorem „Etyki Solidarności”, i redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej” Adamem Michnikiem. Obaj rozmówcy Żakowskiego opowiadają swoje biografie i przedstawiają skrajnie różne środowiska, z których się wywodzą, ale też próbują zrozumieć siebie nawzajem i współczesny świat. Okazuje się, że naczelnemu filozofowi Kościoła katolickiego, góralowi z Sądecczyzny, nie jest wcale daleko do naczelnej postaci antykomunistycznej lewicy laickiej. Obecne wydanie jest wzbogacone o niepublikowaną wcześniej rozmowę Żakowskiego i Michnika.

Gdy wkroczył na główną scenę polskiej polityki, większość komentatorów dała wyraz swemu zaskoczeniu. Kojarzony z zapleczem merytorycznym Platformy Obywatelskiej i wpływowym w tej formacji Janem Krzysztofem Bieleckim bankowiec stał się z dnia na dzień jedną z twarzy przejmującego władzę obozu Prawa i Sprawiedliwości. Szybko okazało się, że Mateusz Morawiecki nie jest jedynie dodatkiem do tej ekipy. Obdarzony szczególnym zaufaniem Jarosława Kaczyńskiego umiejętnie poszerzał zakres swych uprawnień wicepremiera. Z czasem zastąpił Beatę Szydło na stanowisku prezesa rady ministrów. Rządowa propaganda lansuje wersję, według której Morawiecki miałby być fachowcem, doświadczonym graczem gospodarczym z chlubną kartą w życiorysie z lat 80., kiedy to stał u boku ojca jako bojownik antykomunistycznego podziemia. Tomasz Piątek zadaje sobie i nam pytanie - czy to cała prawda o obecnym premierze? Wielomiesięczna praca w archiwach (także IPN), jak również rozmowy z ludźmi, którzy znali Mateusza Morawieckiego na różnych etapach jego życia, a także skrupulatna analiza jego działalności oraz powiązań towarzyskich, politycznych i biznesowych - wszystko to daje inny obraz, niż ten, który znamy z rządowych czy prorządowych mediów. Mateusz Morawiecki ma swoje tajemnice, Tomasz Piątek odkrywa wiele z nich.

Trzecia część cyklu autora po "Żydach" i "Sowietach". Zychowicz pisze, że Adolf Hitler nie miał nic wspólnego z "prawicą" - był lewicowym radykałem, kiepskim naśladowcą bolszewików. Niemcy przegrali wojnę ze Związkiem Sowieckim przez głupotę narodowych socjalistów. Zamiast wyzwolić Europę Wschodnią spod sowieckiego jarzma, przynieśli jej terror i zniszczenie. Führer nie wydał rozkazu do dokonania Holokaustu. Masowy mord na Żydach był inicjatywą niemieckich biurokratów i oprawców niższego szczebla. Hitler odegrał rolę prowokatora i podżegacza. Poza tym autor pisze o domu publicznym w KL Auschwitz, koszmarze hitlerowskiej eutanazji i zbrodniach obozowych kapo. Spiera się również ze słynnym brytyjskim historykiem skazanym za negowanie Holokaustu - Davidem Irvingiem.

Minione 30 lat to jeden z najlepszych okresów w dziejach Polski. Mogło być jednak o wiele lepiej. Polscy politycy po 1989 roku nie wykorzystali wielu szans, jakie stworzyła nam skuteczna ucieczka z rosyjskiej strefy wpływów, będąca – obok zbudowania fundamentów zdrowej gospodarki rynkowej – najważniejszym osiągnięciem lat 90.

Głównym, choć nie jedynym, bohaterem tej książki stały się dwie partie, które po 2005 roku zdominowały polską politykę, oraz ich liderzy. Książka odpowiada na pytania, w jaki sposób kształtowała się polska polityka w ostatnich latach oraz jakie mogą być tego konsekwencje dla Polski.

Kraju, który zawdzięcza swój sukces w dużej mierze dobrej koniunkturze międzynarodowej, która niestety się kończy, o czym dobitnie przypomniała nam wojna na Ukrainie. Jak polscy politycy podeszli w pierwszych tygodniach wojny do zagrożenia i szans, które że sobą niesie? Prawdziwe wyzwanie dla naszej klasy politycznej właśnie nadeszło.

Obozy pogardy to wstrząsające studium okrucieństwa, w którym opisano losy Polaków zesłanych do obozów pracy na terytorium naszego kraju.

Przebywali w nich niepełnoletni, starcy, kobiety w ciąży, matki z niemowlętami...

Idea organizowania w Polsce obozów w miejsce hitlerowskich sięga okresu II wojny światowej: w 1944 r. obóz pracy utworzono w poniemieckim obozie na Majdanku, a w 1945 r. – w Auschwitz, wspólnie z ludnością niemiecką.

Tuż po zakończeniu wojny wiele byłych obozów niemieckich zyskało miano obozów karnych.

Jednostki NKWD miały nieograniczone uprawnienia do aresztowania potencjalnych przeciwników politycznych; osadzały ich w obozach na Majdanku, w Oświęcimiu, Rembertowie, Mysłowicach…, aby w końcu część z nich wywieźć w głąb ZSRR.

Szacuje się, że w wyniku tych działań zginęło ponad 100 tys. ludzi.

Obozy te wzorowane były na radzieckich i niemieckich, ogradzano je drutami kolczastymi podłączonymi do prądu.

Praca w nich trwała po 12–16 godzin na dobę.

Pracowano również w niedzielę.

Jednym z elementów represji było „dozowanie” więźniom pożywienia.

W książce ukazano historię systemu represji, o której autor pisze: „Dziś żyje już niewielu ludzi, którzy byli więźniami obozów komunistycznych w Polsce. Kilka tysięcy. Może mniej. Odeszli koleją ludzkiego losu. Z tych, którzy żyją, wielu nie chce opowiadać o tym, co przeszli. Trwa w nich lęk”.[www.azymut.pl]

Zamierzeniem książki jest ukazanie mechanizmów politycznych określających bieg wydarzeń w Polsce w latach 1926-1930. Zarówno układ książki, jak i dobór materiału źródłowego podporządkowane zostały temu właśnie celowi. Stąd świadome rozbudowanie jednych i również świadome ograniczenie innych wątków. Stąd też zakończenie książki aresztowaniami brzeskimi, bez omawiania ich konsekwencji. Brześć otwierał bowiem nowy okres.

Zamierzeniem książki jest ukazanie mechanizmów politycznych określających bieg wydarzeń w Polsce w latach 1926-1930. Zarówno układ książki, jak i dobór materiału źródłowego podporządkowane zostały temu właśnie celowi. Stąd świadome rozbudowanie jednych i również świadome ograniczenie innych wątków. Stąd też zakończenie książki aresztowaniami brzeskimi, bez omawiania ich konsekwencji. Brześć otwierał bowiem nowy okres.

Co byś zrobił, gdybyś dowiedział się, że twoje życie zostało policzone na godziny? Napisany przez życie thriller opowiada o odwadze, jakiej potrzeba, by w paranoicznym świecie służb specjalnych stawić czoło własnym winom i lękom. To zarazem dramatyczna historia oficerów polskiego kontrwywiadu, którzy musieli poznać czym jest śmierć, by na końcu drogi zrozumieć, jak żyć. Poznaj prawdę o służbach specjalnych – o bezwzględnym, niewidzialnym świecie Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, który istnieje tuż pod powierzchnią i ma większy wpływ na otaczającą nas rzeczywistość, niż mogłoby się wydawać.

Od wydawcy: Są prawdy zbyt prawdziwe, by o nich opowiadać - ale które opowiedzieć trzeba. Takie jak autentyczna historia oficera ABW, który na początku lat 90 zostal zwerbowany do służb specjalnych, odbył ekstremalnie trudne szkolenie i trafił do jednostki osłaniającej wschodnią granicę kraju. Zaczął od najniższego szczebla, by w krótkim czasie zostać szefem Delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Lublinie - najważniejszej jednostki kontrwywiadowczej na wschód od Wisły. W trakcie kilkunastu lat służby poznał mechanizmy funkcjonowania agentów obcych państw w Polsce i dowiedział się, jak działa i czym naprawdę zajmuje siekontrwywiad. Fakty, które odkrył, aż do tego momentu były ukrywane przed opinią publiczną. Nie bez powodu...

W najnowszej książce Wojciech Sumliński, najbardziej inwigilowany i prześladowany dziennikarz śledczy w Polsce, opowiada o paranoicznym świecie służb specjalnych, o niewyjaśnionych samobójstwach i zabójstwach na zlecenie, o przestępstwach najważniejszych osób w państwie i spisku zawiązanym na szczytach władzy. Polacy nie dowiedzieli się o tych faktach, bo uznano, że prawda jest zbyt szokującą, by o niej mówić. Nie bez powodu. „Pogorzelisko” to zapis nieprawdopodobnie prawdziwych wydarzeń, który obnaża rzeczywistość, w jakiej żyjemy, pozbawia ją zbędnych dekoracji, którymi na co dzień się otaczamy i w ten sposób tracimy z pola widzenia to, co naprawdę istotne.

Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, jest postacią na pozór dobrze znaną. Mówi się o nim dziś wiele jako o Prymasie Tysiąclecia - stulecie jego urodzin uroczyście obchodzono w całym kraju, a Sejm uczcił je specjalną uchwałą. Dobiega końca proces jego beatyfikacji. Podkreśla się osobistą świętość Prymasa, zasługi w obronie Kościoła i narodu, ale w istocie odczuwamy, że wiemy o nim jeszcze zbyt mało.

Janusz Zabłocki przedstawia działalność Prymasa w latach 1948-1956 na szerokim tle historycznym. Opisuje m.in. nieznaną szerzej próbę zamachu na Stefana Wyszyńskiego, podjętą przez Urząd Bezpieczeństwa 5 lutego 1949 roku. Autor ukazuje narastającą konfrontację z komunistycznym państwem oraz czasy "Non possumus" i uwuęzienia, trwające od aresztowania 25 września 1953 r. do powrotu z Komańczy w końcu października 1956 r.