Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, z jakimi problemami borykają się ludzie w Afryce, na dalekiej Syberii czy w ultra nowoczesnych japońskich miastach? Wszyscy żyjemy w tych samych czasach, ale każdy z nas ma inne spojrzenie na świat i życie. Taką tematykę podjął w swojej książce reportażysta Tomasz Michniewicz. Autor książki w niezwykle plastyczny sposób, poprzez pryzmat siedmiu historii opowiedzianych przez dzieci pochodzące z zupełnie innych krajów na świecie, mówi o możliwościach i problemach, jakie wynikają z miejsca zamieszkania. Poznajemy luźno wplecione w książkę opowieści dzieci z Finlandii, Japonii, Ugandy, Kolumbii, Kalkuty, Indii i Stanów Zjednoczonych. Dziecięce doświadczenia pozwalają poznać odmienną perspektywę na podstawowe aspekty ludzkiej egzystencji, jak edukacja, przyjaźń, wychowanie czy stosunek do pracy. Reportażysta ukazuje czytelnikom, jak drastycznie różne są warunki bytowania ludzi na świecie, jak bardzo miejsce urodzenia determinuje naszą przyszłość. Dziecko dorastające w Finlandii czy Japonii z pewnością będzie miało inne możliwości rozwoju i samorealizacji niż wychowujące się w Kalkucie czy Indiach.

Bohaterowie, ofiary, winowajcy. Najpełniejszy opis katastrofy jądrowej w Czarnobylu. 26 kwietnia 1986 roku, o godzina 1:23 w elektrowni jądrowej w Czarnobylu dochodzi do przegrzania reaktora bloku numer 4. W efekcie dochodzi do katastrofy, w której zginą dziesiątki ludzi, tysiące zachorują w wyniku napromieniowania, a połowa Europy zostanie skażona. Serhii Plokhy, wybitny historyk, znawca dziejów Europy Wschodniej, sięga po nieznane dokumenty z archiwów KGB. Odtwarza dramatyczne losy strażaków, naukowców i żołnierzy, którzy prowadzili heroiczną walkę w samym sercu nuklearnego piekła. Obnaża wady radzieckiego przemysłu nuklearnego. Ujawnia, jaką rolę w samej katastrofie, a następnie w próbach jej tuszowania odegrała rządząca krajem autorytarna partia komunistyczna. Historia największej tragedii nuklearnej w dziejach została opisana z epickim rozmachem.

Unikalny dokument świadka i uczestnika piekła, które rozpętało się po wybuchu reaktora elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Igor Kostin, przez "Washington Post" nazwany "człowiekiem legendą", 26 kwietnia 1986 roku, zaledwie kilka godzin po wybuchu reaktora, przeleciał helikopterem nad płonącym czwartym blokiem elektrowni atomowej w Czarnobylu. W trakcie lotu wykonał kilkanaście zdjęć, ale promieniowanie zniszczyło film. Jedyna ocalała fotografia z kliszy obiegła cały świat. Wstrząśnięty rozmiarami katastrofy i milczeniem władz, pozostał na miejscu, by udokumentować ewakuację ludności, ich rozpacz i cierpienia, skrajne lekceważenie bezpieczeństwa, ludzką lekkomyślność, ale też nieprawdopodobne poświęcenie likwidatorów i innych osób biorących udział w akcji ratunkowej. Dwadzieścia lat po tych zdarzeniach, zmagając się z chorobą popromienną, wydał niezwykłą książkę, w której opisał udokumentowane zdjęciami dni tuż po wybuchu oraz tragiczne, rozciągające się na lata skutki katastrofy.

Jedna z najważniejszych amerykańskich książek o rasizmie.

Przejmująca relacja z niezwykłego eksperymentu Johna Griffina, który jesienią 1959 roku zmienił kolor swojej skóry i wyruszył w podróż po południowych stanach USA. Codzienne zapiski „czarnoskórego” dobitnie ujawniają rażącą niesprawiedliwość, uprzedzenia i przemoc, jakich doświadczali tam Afroamerykanie. Dająca do myślenia, wzruszająca i niezwykle aktualna.

Arcydzieło literatury faktu.

Nowe wydanie reportażu, na podstawie którego Martin Scorsese nakręcił film z gwiazdorską obsadą (Leonardo DiCaprio i Robert De Niro).

Członkowie plemienia Osagów z terenów Oklahomy należeli w latach 20. XX wieku do najbogatszych ludzi świata.

Dzięki odkryciu na ich terytorium złóż ropy naftowej jeździli limuzynami, kupowali luksusowe rezydencje i wysyłali dzieci do szkół w Europie.

Nagle zaczęli ginąć w tajemniczych okolicznościach, jeden po drugim.

Kiedy zaczęły ginąć również osoby próbujące wyjaśnić zagadkę, a ofiar było już ponad dwadzieścia, śledztwo przejęło świeżo utworzone FBI, trafiając na jeden z najmroczniejszych spisków w historii Stanów Zjednoczonych.

Jadąc od zachodu, przez stolicę, serce rewolucji 2014 roku, aż na front na wschodzie, korespondent wojenny Tim Judah pokazuje rzeczywistość kryjącą się za nagłówkami prasowymi. Rozmawia z ludźmi zmuszonymi żyć na terenach ogarniętych konfliktem – z matkami, żołnierzami, przedsiębiorcami, poetami czy politykami. Ich wspomnienia wpływają na kształt ich poglądów, sympatii politycznych i nadziei na przyszłość. Wszystkie te opowieści malują obraz narodu, który utknął w pułapce potężnych sił, zarówno politycznych, jak i historycznych. Książka jest bardzo aktualnym spojrzeniem na konflikt na Ukrainie. Co istotne, nie skupia się tylko na najnowszych wydarzeniach, ale również na dziejach z przeszłości, które doprowadziły do tego, czego świadkami jesteśmy obecnie.

Czas wolny w PRL. To on w ogóle istniał? A może było go za dużo? Jedno jest pewne: relaks w nieoczywistym świecie minionej epoki to towar nieco wybrakowany. W latach 50. młodzi odkryli uroki podróżowania autostopem i z książeczką autostopowicza w ręku ruszyli w Polskę. Inni dopiero oswajali się z wolnymi dniami i na wakacje wybierali się z Funduszem Wczasów Pracowniczych, a udany turnus zależał od pomysłowości kaowca. W latach 60.,kiedy akurat w ramach czynu społecznego nie trzeba było sprzątać ulic albo budować przedszkola, ludzie gromadzili się w domach przy słuchowisku radiowym W Jezioranach albo przed telewizorami, żeby obejrzeć Bonanzę lub Wojnę domową. W latach 70. Polacy chętnie korzystali z wypoczynku na coraz liczniejszych polach campingowych, gdzie z trudem zdobyte namioty sąsiadowały z przyczepami campingowymi Niewiadów. Podczas festynów organizowanych z okazji świąt 22 lipca i 1 maja zajadali się watą cukrową, którą popijali wodą z saturatora. Gdy sprzyjała pogoda korzystali z nadwiślańskich plaż i uroków ogródków działkowych. W wolnych chwilach odwiedzali bibliobusy, kina (również te objazdowe), kluby prasy i książki czy ośrodki Praktyczna Pani. Młodzież przesiadywała na podwórkowym trzepaku, dziewczynki grały w gumę, chłopcy w kapsle. W latach 80. „odkryli” komputer i wideo.

Dariusz Rosiak w swym świetnym reportażu pokazuje ks. Waszkinela bez gloryfikowania go. Nie boi się tych negatywnych głosów. Sam bohater ma sobie sporo do zarzucenia. Niekiedy był zbyt uparty i mało empatyczny, za mocno skupiony na sobie. Księdza Wekslera-Waszkinela poznajemy stopniowo, z kilku perspektyw. Jego historię opowiadają różne osoby, nie zawsze jest to wygodna opowieść. Niekiedy bohater drażni, ale warto go poznać. Dariusz Rosiak stara się podkreślać, że warto mieć swój pogląd, nawet jeśli nie jest on wygodny. O pewnych historiach trzeba pamiętać, bo one właśnie nas kształtują. Trudno o bardziej antagonistyczne stwierdzenie żyd-katolik, jednak Weksler-Waszkinel swoją postawą podkreśla, że można próbować zacierać pewne waśnie. Stara się to robić za wszelką cenę ľ nawet wykluczenia i samotności. Warto poznawać i zrozumieć te poglądy. Nigdy nie wolno zapomieć o tym, co ukształtowało takich ludzi jak Romuald Jakub Weksler-Waszkinel. Obowiązkowo dla nieobojętnych.

Co miał wspólnego gazda w cyfrowanych portkach, przekonujący na konferencji w Wersalu prezydenta Wilsona do polskich roszczeń terytorialnych, z węgierskim paniczem, który zaproszenie na własny pogrzeb rozsyłał telegramem? Obaj byli Spiszakami. Podobnie jak polsko-słowacki burmistrz Kieżmarku, który swoje miasto wprowadzał do Unii Europejskiej przez euroregion Tatry, Niemiec uciekający najpierw przed Wehrmachtem, a potem przed NKWD, czy słynna cygańska pieśniarka, na której koncerty schodzą się wielbiciele muzyki folkowej z całej Polski. Na Spiszu mieszkali obok siebie Węgrzy, Słowacy, Polacy, Niemcy, Rusini, Żydzi i Cyganie. Dlatego uważa się o nim, że jest krainą siedmiu kultur, sercem Europy Środkowej. Spiszacy twierdzą, że mówią „po nasymu”, choć dla każdego to co innego znaczy. Wielu do dziś uważa się przede wszystkim za tutejszych, ale są też tacy, którzy daliby się pokroić za to, że ich przodkowie od setek lat byli Polakami albo Słowakami. Ludwika Włodek od dzieciństwa przygląda się temu pogranicznemu tyglowi. Spędzała na Spiszu wakacje. Potem wracała tam jako badaczka i reporterka. Zebrała relacje zaskakujące i nieoczywiste, w których ideologia przeplata się z codziennością, a wielkie wojny z małymi ludzkimi dramatami. Oddała głos samym Spiszakom, tym urodzonym na arystokratycznych zamkach i tym w chłopskich chatach. Bogatym i biednym, wesołkom i ponurakom, kobietom i mężczyznom. Opowiadają jej o swoich trudnych wyborach i zawiedzionych nadziejach, miłościach i goryczy porażek. Wyłania się z tych historii fascynujący portret regionu, stosunków sąsiedzkich i uniwersalnych ludzkich namiętności, tych prywatnych i tych politycznych.

Cezary P. słynny diler gwiazd handlował kokainą ponad 6 lat. Wpadł w 2016 roku. Wśród jego klientów byli przede wszystkim sławni i bogaci. Nie tylko ci znani z telewizyjnych seriali, filmów czy reklam, ale także politycy, sportowcy, prawnicy, lekarze czy menedżerowie gwiazd. Zawartość listy dilera od początku elektryzuje wszystkich. Sprawdź kto na niej jest i przeczytaj stenogramy podsłuchów z rozmów dilera z klientami.

Nadzwyczajna podróż i niezwykła książka, w której Tiziano Terzani zdołał uchwycić moment ostatecznego upadku radzieckiego mocarstwa. To relacja na żywo z tego przełomowego wydarzenia, ale również bujna galeria najrozmaitszych postaci, osobliwy opis różnorodnych kultur, opowieść o legendarnych miastach, a także nieznanych, pozostawionych na marginesie historii miejscach, ukazująca jednocześnie ślady przeszłości i zwiastuny nowej ery.

Wstydliwy sekret, który władcy Dubaju woleliby ukryć przed światem.

Porażający los ludzi, którzy poświęcają swoje życie, by inni mogli swoje wieść w luksusie. Biedni, brudni, umęczeni i kompletnie niewidzialni dla bogatych mieszkańców i turystów odwiedzających Dubaj. Setki tysięcy robotników pracujących przy budowie zachwycających świat budynków każdego dnia ryzykują życie w ciężkich warunkach i śmiertelnym upale. Transportowani do pracy jak bydło, mieszkający w przypominających ciężkie więzienie obozach. Tracą zdrowie, a często życie, składając je na ołtarzu pychy, jaką napawa władców budowana przez nich metropolia.

Oficjalnie tylko nieliczni giną na budowach. Oficjalne dane podawane są rzadko i tylko wtedy, gdy nie da się ich ukryć, ale ambasady liczą każdego zmarłego obywatela. I każdego roku giną ich tu tysiące. Samobójstwa, choroby, udary, zawały, zatrucia. Historie kilku z setek tysięcy budowniczych Dubaju opowiada Marcinowi Margielewskiemu polski inżynier, który przez lata pracował dla największych deweloperów działających na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

To trzecia, po "Modelkach z Dubaju" i "Koszmarze arabskich służących" książka z serii "Niewolnicy", opowiadającej o ludziach, którzy na Bliskim Wschodzie traktowani są jak zwykły towar.

Czy można być fanatycznym nazistą i troskliwym ojcem? Jak to jest byc dzieckiem zbrodniarza, który przyczynił się do śmierci miloinów ludzi? Jak żyć z nazwiskiem, które jest synonimem największego zła? Czy można kochac kata? Dzieci czołowych nazistów po raz pierwszy opowiadają o swoich ojcach. Jedne potępiają ich zbrodniczą działalność i fanatyczne oddanie Hitlerowi, inni próbują ich usprawiedliwiać. Kochają i nienawidzą jednocześnie. Czułość miesza się w nich z odrazą. Wiedza o zbrodniach, których dopuścili się ojcowie, przesłania dzieciom sielankowe wspomnienia najwcześniejszych lat. Czy to mozliwe, że dostrzegają człowieczeństwo w tych, w których my widzimy okrutnych sadystów?