Książka, łącząc przejrzyste zasady oznaczania ryb z praktycznymi poradami, pomaga skutecznie łowić poszczególne gatunki i bezbłędnie rozpoznać połów.

„Wichry wojny” to fikcja powieściowa; wszystkie postacie i wydarzenia, związane z rodziną Henrych, są wymyślone przez autora. Lecz dzieje wojny przedstawiono zgodnie z prawdą historyczną, dane statystyczne są autentyczne, zaś słowa i czyny wielkich postaci tego okresu są albo cytatami, albo też są oparte na relacjach o ich słowach i czynach w podobnych do powieściowych sytuacjach. Żadna tego typu książka nie może być wolna od błędów. Mam jednak nadzieję, że Czytelnik dostrzeże ogromny wysiłek włożony przez autora w nakreślenie i prawdziwego, i pełnego obrazu wielkich światowych zmagań. Motywy i cel napisania „Wichrów wojny” można odnaleźć w paru zdaniach napisanych przez francuskiego Żyda, Juliana Bendę: „Jeśli pokój kiedykolwiek nastąpi, to będzie on oparty nie na strachu przed wojną, lecz na umiłowaniu pokoju. Polegał będzie nie na powstrzymywaniu się od działania, ale na kształtowaniu świadomości. Z tego względu nawet nic nie znaczący pisarz może służyć pokojowi, podczas gdy potężne trybunały nie są w stanie nic zdziałać.”

Jest to opowieść o ludziach, którym z różnych powodów nadano etykietę zdrajców. Autor stara się rozwikłać zagadki sprzed lat, poznać motywy działania i przebieg wydarzeń. Zaskakiwać może dobór tematów; wśród bohaterów książki znalazł się również biskup Stanisław ze Szczepanowa. Dwa wieki po swojej śmierci został kanonizowany, a następnie uznany za patrona kraju. Historycy do dzisiaj spierają się o jego ocenę, a grób biskupa w katedrze wawelskiej uznawany jest za jedną z największych relikwii kraju. Fakty przytaczane przez autora mogą czasami zaskakiwać, tak bardzo są odległe od stereotypów. Koper podkreśla, że historię z reguły pisali zwycięzcy. W obiegowej opinii Bolesław Krzywousty był dobrym monarchą, natomiast synonimem zdrady pozostał jego starszy brat Zbigniew. I nie miało znaczenia, że tak naprawdę, to Bolesław się zbuntował przeciwko bratu i pozbawił go władzy, a następnie życia. W czasach średniowiecza zresztą granica pomiędzy zdradą o lojalnością była płynna. Czy człowiek nielegalnie pozbawiony stanowiska, który zbrojnie dochodził swoich praw był zdrajcą? Nawet jak naprowadził na rodzinny kraj armię wroga? Niemal każde pokolenie Piastów toczyło wojny domowe wykorzystując armię państw ościennych. Ale takie były w tych czasach obyczaje i nikt się temu nie dziwił, ani specjalnie nie potępiał. Natomiast bunty możnowładców zasługują już zupełnie na inną ocenę. Ale autor stara się dociec ich przyczyn, a czasami związków osobistych. Nawet w przypadku osób o tak złej renomie jak Hieronim Radziejowski obwiniany o sprowadzenie na Polskę katastrofalnego najazdu szwedzkiego. Koper nie ogranicza się zresztą tylko do faktów politycznych, opisując dzieje targowiczan, poświęca wiele uwagi życiu prywatnemu Szczęsnego Potockiego. Przedstawianie wydarzeń w niejednoznaczny sposób jest dużym atutem tej książki. Autor pisząc o generałach zastrzelonych w noc wybuchu powstania listopadowego zauważa, że o ich pośmiertnej ocenie zadecydował zwykły przypadek. Pojawili się w złym miejscu o niewłaściwej porze. Ci bowiem, którzy mieli podobne poglądy, ale przeżyli tę noc, w przyszłości zostali bohaterami walki o niepodległość. Koper nie ma natomiast wątpliwości w rozdziałach poświęconych najnowszym dziejom naszego kraju. Igo Sym był agentem niemieckim i kolaborantem, zastrzelonym przez oddział egzekucyjny AK. Wprawdzie wykonanie wyroku spowodowało represje niemieckie, ale było wyraźnym sygnałem dla społeczeństwa, że współpraca z okupantem będzie bezwzględnie karana. Natomiast o Bolesławie Bierucie napisano już dostatecznie wiele i zapewne dlatego Koper skoncentrował się na mało znanych aspektach jego życia prywatnego, dalekich od wymogów socjalistycznej moralności. Atutem książki jest lekki styl autora i wartka narracja. Wplecione w tekst fragmenty wspomnień, kronik czy pamiętników podnoszą jej wartość, powodując, że tytuł jest pozycją praktycznie dla każdego, nawet dla osób nie interesujących się specjalnie historią.

"Zagadki kryminalne PRL" to dwadzieścia mrożących krew w żyłach opowieści o głośnych zbrodniach, w wielu przypadkach seryjnych, które wydarzyły się w ciągu 45 lat istnienia Polski Ludowej we wszystkich społecznościach – od wiejskiej i małomiasteczkowej po wielkomiejską, a także w najróżniejszych środowiskach – chłopskim, robotniczym, studenckim, inteligenckim a nawet, co bardziej szokowało dawniej niż obecnie, intelektualnym. Część morderstw pozostała w ogóle niewyjaśniona, wiele rozwikłano tylko częściowo, a niektóre stanowią do dziś zagadkę, którą współcześni prawnicy, kryminolodzy i historycy usiłują rozwiązać, korzystając z materiałów Instytutu Pamięci Narodowej oraz współczesnych metod badań kryminalistycznych.

Zatoka jest kontynuacją wspomnień Navala opisanych w książce Ostatnich gryzą psy, w której akcja urywa się wraz z walącymi się wieżami WTC 11 września 2001 roku.

Ten przełomowy moment, który wstrząsnął światem, miał też decydujący wpływ na historię GROM-u.

W chwili gdy świat wstrzymał oddech, czekając na uderzenie koalicji w dyktaturę Saddama Husajna, wody Zatoki Perskiej były najbardziej zapalnym punktem na mapie świata.

Niezależnie od tego, co dzieje się w polityce międzynarodowej i jaką skomplikowaną historię napiszą przywódcy światowych mocarstw, żołnierze jednostek specjalnych przygotowują się do działania.

Nie tylko się szkolą, ale także przeprowadzają niebezpieczne, tajne operacje.

Do takiej też „roboty“, wczesną wiosną 2002 r., na wody Zatoki Perskiej został wysłany komponent GROM-u.

Po morderczym treningu w Polsce, gdzie żołnierze przemierzali z wielkim obciążeniem góry, skakali do lodowatego Bałtyku z potężnego tankowca lub „zdobywali“ platformę wiertniczą, wylądowali na rozgrzanej płycie lotniska w Kuwait City.

Ich domem na długie miesiące stał się wielki hangar w amerykańskiej bazie w Doha, a miejscem działania wody okalające strefę przygraniczną Iraku i Iranu.

Oprócz doświadczenia zdobyli tam coś bardzo cennego – zaufanie legendarnej jednostki SEAL, z której żołnierzami przyjdzie im w niedalekiej przyszłości walczyć ramię w ramię.

Wielka antologia najpiękniejszych pieśni i piosenek z historią i nutami. Pionierskie opracowanie z pogranicza historii, folkloru, etnografii, historii literatury i muzyki, obejmujące pieśni i piosenki polskie niemal wszystkich typów i rodzajów od czasów najdawniejszych do współczesności. Interesujący podział pieśni, dokładna chronologia, wnikliwe komentarze nie pozbawione szerszych refleksji historycznych, obyczajowych i moralnych sprawiają, że praca spełnia podwójną rolę - dostarcza repertuaru pieśniarskiego i informacji o nim.

Po upadku stalinizmu w elitarnych kręgach młodzieżowych w Polsce zaczął się kształtować specyficzny styl bycia.

Barwne życie towarzyskie znanych playboyów, swoboda obyczajowa, burdy, często pijaństwo nałożyły się na marzenia o lepszym, wolnym świecie. Takim, jaki był pokazywany na kolorowych zachodnich filmach i pocztówkach. Jednocześnie nie sposób było nie zauważyć, że ci ludzie zabawy, głównie młodzi chłopcy, jak Marek Hłasko, Roman Polański, Krzysztof Komeda, a później Czesław Niemen, Janusz Głowacki czy nawet Marek Karewicz wywarli znaczący wpływ na kształt naszej kultury.

Wiadomości o skarbach pozostawionych przez nazistów na ziemiach polskich od lat rozpalały emocje. Dolny Śląsk, a zwłaszcza Pogórze Sudeckie, są miejscem ich rzekomego ukrycia, bo tam fanatycy nazizmu utrzymywali się do ostatnich dni wojny. Hobbyści, podróżnicy, amatorscy poszukiwacze skarbów eksplorują te tereny, przede wszystkim okolice Wałbrzycha, Walimia, Gór Sowich. Odnaleźli wiele cennych eksponatów, ale nie dotarli do złota nazistów, które w 1945 roku miał przewozić pociąg z Wrocławia do Wałbrzycha. Niezależnie od tego, ile jest prawdy w sensacyjnych doniesieniach prasowych, każde znalezisko jest cenne, bo wzbogaca wiedzę o historii ziem, o dziejach II wojny światowej, III Rzeszy i jej morderczej rabunkowej polityce. W ciągu ostatnich kilku lat pociągów tak nazywanych szukano w Polsce co najmniej dwukrotnie: pod górą Sobiesz koło Piechowic i między 61. a 65. kilometrem szlaku kolejowego z Wrocławia do Wałbrzycha. Mam na myśli poszukiwania oficjalne. Prawdopodobnie było ich więcej, ponieważ ukrytych złotych pociągów mamy w Polsce kilka, może nawet kilkanaście - w każdym razie tyle jest legend. Złotego pociągu, który ma być ukryty w Wałbrzychu, szuka się od pięćdziesięciu lat, z tym samym skutkiem i z niezmiennym uporem. Złote pociągi co jakiś czas dają o sobie znać, co jakiś czas ktoś znajduje w sobie duszę odkrywcy i podejmuje poszukiwania. Pociągu, który ma stać ukryty w zamaskowanym tunelu w Wałbrzychu, szukano poprzednio w 2003 roku, były to poszukiwania na znaczną skalę, toteż tegoroczne przedsięwzięcie nie jest niczym szczególnym. Niezwykły jest olbrzymi rozgłos, jaki zyskał ten projekt w 2015 roku, i to nie tylko w Polsce. Tak jakby ludzie bardzo potrzebowali tej legendy, jakby było w niej coś, co właśnie dziś jest ludziom szczególnie potrzebne.