O dramacie zakończonym skazaniem siostry Bernadetty na więzienie słyszeliśmy wszyscy. Ale jak to, co działo się w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w Zabrzu przez ponad trzydzieści lat, w ogóle mogło się stać? A przecież siostra Bernadetta, naprawdę Agnieszka F., uczyła się zawodu wychowawcy, gdy dyrektorką ośrodka była siostra Scholastyka, która miała podobno jeszcze bardziej przerażające „metody wychowawcze”… Czy gdyby nie koszmar bitych i molestowanych wychowanków - chłopców i dziewczynek, mężczyzn i kobiet, ,także tych z niepełnosprawnością umysłową, w wieku od czterech do trzydziestu czterech lat - doszłoby do zamordowania małego Mateusza? W lutym 2006 chłopiec został zgwałcony i zabity przez Tomasza, byłego wychowanka ośrodka, ofiarę tamtejszej „pętli molestowania”, który zanim zaczął wykorzystywać chłopców, już jako kilkuletnie dziecko był gwałcony przez starszych wychowanków. Gdy specjaliści orzekli, że Tomasz nie ma zaburzeń pedofilnych, a jego zachowanie było najprawdopodobniej spowodowane przebywaniem w ośrodku, prokurator Joanna Smorczewska - trzydziestolatka, dodajmy, prywatnie osoba wierząca - postanowiła sprawdzić, co dzieje się za okratowanymi oknami budynku sióstr boromeuszek. Pomagał jej policjant Leszek Gajosz, a to, co zobaczyli, usłyszeli i do czego ostatecznie dotarli, nie mieści się w głowie. Zabawki schowane i wyjmowane tylko na pokaz, zakazywanie utrzymywania kontaktów z rówieśnikami poza ośrodkiem po lekcjach albo niechodzenie do szkoły jako… kara za poskarżenie się nauczycielce z zewnątrz to jeszcze nic wobec zmuszania wychowanków do jedzenia własnych wymiocin, nakazu stania godzinami i wymachiwania zasiusianym prześcieradłem, dopóki nie wyschło (wychowankowie nie mogli nic pić od godziny 18.00, żeby się nie moczyli w nocy). To z kolei wydaje się niczym wobec zamykania wszystkich w jednym pomieszczeniu z wiadrem na odchody albo bez niego na długie wieczory i noce, podczas których działy się rzeczy najstraszniejsze… Z prawnego punktu widzenia część spraw uległa przedawnieniu, ale autorka książki nie była ograniczona prawem. Z jej rozmów z wychowankami wyłania się potworna prawda o niewyobrażalnym cierpieniu, nieumiejętności odróżniania dobra od zła, zastraszeniu i sadyzmie, bo jak inaczej nazwać to, co robiły niektóre, niestety najważniejsze, siostry? Uwaga: nie wszystkie. Inne, te „lepsze”, tylko przyzwalały, godząc się z zaistniała sytuacją. "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie" - ksiązka opisująca z różnych stron historię koszmaru w ośrodku, przygotowań do procesu i samego niezwykle trudnego procesu z przesłuchaniami zastraszonych wychowanków - to właśnie przede wszystkim porażająca opowieść o przyzwoleniu. Głośnym i cichym. I nie chodzi tylko o same boromeuszki. Dlaczego przez lata sprawy nie nagłośniły nauczycielki, skoro widziały brudnych i pobitych uczniów, przychodzących do szkół z ośrodka? Jak to możliwe, że kontroli nie sprawowało kuratorium? Pytanie: Czy Bóg wybaczy siostrze Scholastyce, Bernadetcie, Monice czy Patrycji, bijącej menażką do utraty przytomności, i próba odpowiedzi na to, kim były i są te kobiety, co spotkało je w życiu, że stały się potworami, oraz dlaczego za potwory wcale się nie uważały, to jeszcze inny problem…

Hip-hop... kultura przepełniona żywiołowością, spontanicznością oraz skłonna do refleksji i obserwacji. To nie tylko ulica, osiedlowa ławka, ale przede wszystkim głos protestu, buntu oraz głęboka poezja. Według hip-hopu najważniejszą wartością w egzystencji ludzi jest wolność. Nie należy stygmatyzować kultury hiphopowej. W człowieku nie może rodzić się odraza do pokolenia, które ceni sobie szczerość i autentyczność. Społeczeństwo powinno zdawać sobie sprawę z tego, że hip-hop jest dla wielu młodych ludzi sposobem życia oraz głosem protestu na to, co się dzieje w kraju i na świecie. Książka ukazuje pozytywną rolę hip-hopu w kształtowaniu postaw i zachowań młodzieży zagubionej w życiu, a także zwraca uwagę na funkcję terapeutyczną tego gatunku muzycznego.

Czasem głośne, czasem nieznane - oto autentyczne historie ludzi skonfrontowanych z własną bezsilnością i niemocą, którzy odkryli zdumiewającą prawdę. Przekonali się, że zamiast polegać na sobie lub uciekać w nałogi, mogą oprzeć się na niezawodnym źródle miłości, nadziei i wolności: na Bogu, który ich stworzył. Ich świadectwa przedstawione w tej książce - szczere do bólu, poruszające i inspirujące - przypominają, że nikt nie jest tak daleko od Boga, by nie mógł Go znaleźć. Dołącz do nich - a także do tysięcy innych osób, które postawiły Boga na pierwszym miejscu, ogłaszając: „Jestem drugi”.

„Samotne i opuszczone, zamknięte w domach dziecka, przebywają tam całymi latami. Dzieci niczyje. Choć najczęściej mają rodziców, nieznany jest im dotyk matki, miłość, poczucie bezpieczeństwa. To dorośli odbierają własnym dzieciom szansę na normalne życie, a one oddałyby wszystko, aby być kochane” - te słowa witają widzów dokumentalnej telenoweli Atheny Sawidis i Grzegorza Siedleckiego „Kochaj mnie”, emitowanej w drugim programie TVP od kwietnia 2002 roku. Twórcom tego programu udało się uświadomić widzom, że około 20 tysięcy dzieci w całej Polsce nie ma domów rodzinnych. Wskazać, jakie są przyczyny tego stanu. A co najważniejsze - uwrażliwić na los dzieci porzuconych. Joasia, Oliwka, Ewa, Jagoda, Patryk, Grześ, Maciek i Piotrek, Adam, Kamil i Weronika, Marcin, Mariusz. Dziesiątki małych bohaterów, za każdym stoi inna historia. Niektórym z nich, dzięki wsparciu wielu osób, udało się pomóc, znaleźć domy, rodzinę, zapewnić bezpieczeństwo. Inne nadal pozostają w placówkach opiekuńczych. Czekają, aż je ktoś pokocha. Ta książka opowiada o losach bohaterów „Kochaj mnie”.

Mafia na wojnie odsłania kulisy współpracy aliantów z amerykańsko-sycylijską mafią podczas II wojny światowej. Mafia, której działalność we Włoszech poważnie utrudniał Mussolini, z powodzeniem kontrolowała w tym czasie wiele sfer życia gospodarczego w Stanach Zjednoczonych. Podczas II wojny światowej amerykańskie władze zdały sobie sprawę, iż bez wsparcia jej przywódców nie zapewnią bezpieczeństwa własnemu krajowi. Na mocy tajnego układu członkowie tej organizacji przestępczej własnymi metodami mieli zwalczać amerykańskich nazistów oraz agentów nasyłanych z Trzeciej Rzeszy. Po zajęciu Sycylii, "w dowód wdzięczności" alianci pozwolili, by mafia wprowadziła tam przejściowo własne rządy, które omal nie doprowadziły do oderwania wyspy od Włoch. Książka ujawnia wiele faktów, m.in. mafijne "zlecenia" na zgładzenie czołowych nazistów, w tym także Hitlera, a także związki mafii ze amerykańskimi i brytyjskimi służbami wywiadowczymi.

Rachel, przez osiem lat szczęśliwa dziewczynka, żyje w dostatniej rodzinie w Kongo. Ojciec „pracuje w diamentach”. Matka wierzy w zabobony, zaklęcia i jasnowidzów. Jeden przepowiedział, że córka przyniesie nieszczęście… Pierwsze egzorcyzmy: biała kaczka wali dziobem w czoło dziewczynki, żeby wygnać z niej demona. Od tej pory jest napiętnowana przez rodzinę, która zaczyna się rozpadać. Ojciec coraz częściej używa przemocy wobec matki. Wreszcie wysyła ją z dziećmi do stolicy, Kinszasy. Rodzina poznaje biedę, nędzę, choroby. Winna jest Rachel. Tak jak odejścia ojca, sprowadzenia głodu i powodzi. Kolejne egzorcyzmy: kościół: naga jedenastolatka stoi przed mężczyznami, którzy przyciskają jej Biblię do czoła, plują w twarz wodą, każą coś pić i krzyczeć: „Jestem czarownicą!” I wreszcie po godzinach tortur Rachel krzyczy… Kościół: naga stoi w rozkroku nad palącym się pudełkiem zapałek. Płomień ma przepędzić z niej demona… Wygnana z domu, cztery lata spędza wśród dzieci slumsów wielomilionowego miasta. Ofiara gwałtu, przemocy, znajduje kolejne opiekunki wśród nieletnich prostytutek. I nagle zdarza się cud. Wygrywa casting do głównej roli w filmie kanadyjskiego reżysera. Dziewczynka z piętnem wiedźmy zagra Wiedźmę wojny. A potem… Rok 2012: Berlin - niepiśmienna Rachel Mwanza odbiera Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą rolę kobiecą. Los Angeles - kroczy po czerwonym dywanie nominowana do Oscara za najlepszą rolę kobiecą. Nowy Jork - Festiwal Tribeca. Robert de Niro wręcza jej nagrodę za najlepszą rolę. Potem Montreal, Toronto, Dakar… 17 prestiżowych nagród.

Koledzy ją prześladowali. Nauczyciele nie reagowali. Powiesiła się, a obok powiesiła swój telefon komórkowy... Ta książka poraża. To krzyk matki – krzyk rozpaczy: do córki, do siebie, do kolegów, do nauczycieli, do ministra i do samego prezydenta Francji! Dlaczego? Dlaczego jej trzynastoletnia córka odebrała sobie życie? Co przeżywała w szkole? Dlaczego nikt nie reagował? Dlaczego nauczyciele byli obojętni? Dlaczego system jest tak bezduszny? Przemoc w szkole dotyka co dziesiątego ucznia. Bo jest słabszy, inny, odstaje od grupy. Ofiary często nie proszą o pomoc. Boją się, wstydzą, nie chcą martwić rodziców. Marion też nic nie mówiła... Matka chce zrozumieć. Prowadzi śledztwo, rozmawia z rodzicami, nauczycielami, szuka wskazówek w sms-ach do córki, na jej koncie na Facebooku. Znajduje potworne, obrzydliwe wyzwiska, groźby. I przeżywa kolejny szok: śmierć dziecka nie wywołuje skruchy, tylko agresję oprawców. Jej książka to oskarżenie, studium agresji, tchórzostwa i bezkarności, wstrząsające jak thriller psychologiczny. To ostrzeżenie – dla rodziców, nastolatków, nauczycieli. Żeby nie przegapić czyjegoś życia. Bo każdy może doprowadzić do śmierci dziecka. To pełne bólu wołanie matki: „Niech twoja śmierć pomoże innym. Po to piszę tę książkę”.

Szokująca relacja Christiane F., piętnastoletniej narkomanki z Berlina Zachodniego. Dziewczyna chciała, aby z zapisu magnetofonowego jej rozmów z dziennikarzami powstała ta książka, gdyż jak niemal wszyscy narkomani odczuwała przemożną chęć przełamania wstydliwej zmowy milczenia wokół plagi tego nałogu wśród dorastającej młodzieży. Załączone wypowiedzi matki Christiane oraz innych osób, z którymi się kontaktowała, mają służyć rozszerzeniu perspektywy i pomóc głębiej zrozumieć istotę problemu narkomanii.

Nowa książka najczęściej nagradzanej dziennikarki 2015 roku. Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy” to opowieści o najważniejszych niewyjaśnionych sprawach ostatnich lat. - Zawsze chciałam być policjantką śledczą - mówi Kopińska. - Odkrywać ukryte sprawy dotyczące przemocy dotykającej bezbronnych ludzi. Dziś robię to przez dziennikarstwo. W książce m.in. reportaż o dręczonych pacjentach szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim („Oddział chorych ze strachu”) i tuszowaniu najtrudniejszych spraw o zabójstwo („Ten trup się nie liczy”) oraz nigdy niepublikowane teksty, które powstały specjalnie na potrzeby tego zbioru. Z reportaży Kopińskiej wyłania się obraz nieskutecznego wymiaru sprawiedliwości i ludzi pozostawionych z poczuciem krzywdy. Po publikacji jej tekstów przestępcy trafiali do więzienia, a w prawie wprowadzano zmiany dotyczące bezpieczeństwa w instytucjach zamkniętych.

Czy ktoś, kto sprzedawał marzenia innym, będzie umiał odkupić własne? Z dzieciństwa Charles James pamiętał tylko agresję ojca, łzy matki i szukanie obiadu w śmietnikach. Jak każdy, kto jako dziecko dostał zbyt mało miłości, Charles pragnął, aby pokochał go cały świat. Gdy opuścił dom i zatrudnił się jako asystent znanego mistrza sprzedaży, chciał tylko pieniędzy, sławy i podziwu. Zdeterminowany, szybko piął się po szczeblach kariery, by wkrótce pokonać swojego mistrza i stanąć na szczycie. Wreszcie był szczęśliwy. Jednak czasem to, co bierzemy za szczęście, jest tylko jego iluzją. Nagle słynny sprzedawca marzeń zaczął doświadczać rzeczy, które zachwiały jego idealnym życiem. Najpierw pojawił się zły sen. Później ktoś przypomniał mu o krzywdach wyrządzonych innym. A później zdarzyło się jeszcze coś i Charles w jeden dzień stracił wszystko. Lecz tym razem los był dla niego mniej bezwzględny, niż on sam był dla innych. Dał mu drugą szansę. "Sprzedawca marzeń" to pierwsza część nowej trylogii Richarda Paula Evansa – opowieść o dążeniu do odkupienia win oraz o tym, co zrobił ktoś, kto dostał szansę, by zacząć życie od nowa.