W swojej książce autor podejmuje wątki zbrodniczej działalności ukraińskich nacjonalistów na terenie Bieszczadów w latach 40. XX wieku.

"- To, co zobaczyliśmy będę pamiętać do końca życia. I doskonale rozumiem, bo my też byliśmy wysiedlani, chociaż z pewnością nie z takim poczuciem krzywdy. Leżał nasz gospodarz krzyżem na podłodze. Ręce miał rozłożone szeroko jak Chrystus na krzyżu, a ciałem jego wstrząsały spazmy głośnego szlochu. Podnieśli go z podłogi żołnierze, tłumacząc, że oni tylko wykonują rozkazy i nic tutaj nie pomogą. Na ścianach pełno było świętych obrazów, podchodził do nich kolejno, dotykał ręką i z płaczem całował. Był to bardzo poruszający widok. Chwycił Kopyciński za dyszel swego niewielkiego wózka, na którym spoczywał cały skromny dobytek jego rodziny, żona pchnęła go z tyłu i ruszyli w dół szosy. Za nimi ze spuszczonymi głowami szły nastoletnie córki. Nikt z rodziny nie obejrzał się ani razu za siebie. Nie zobaczyłam ich więcej w życiu" – fragment wspomnień Marii Bogusławy Zygmunt.

To wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice.

Późną jesienią 1944 roku, byłem jeszcze małoletnim chłopcem, razem z siostrą i szwagrem Wasylem Majkowyczem z Komańczy szliśmy przez płonącą sąsiednią wieś Radoszyce. (...) Wszystko płonęło. Rozśpiewana Łemkowszczyzna zastygła w odgłosach armat, granatów, wystrzałów... Nie łatwo policzyć, które z kolei było to nieszczęście, jakie przetoczyło się przez Łemkowszczyznę w ciągu jej długiej historii, w zakamarku między państwami Europy Centralnej i Wschodniej. Może się wydawać, że Łemkowie zaznali już wszystkich zmartwień i nieszczęść, które zadali im sąsiedzi. Zarówno pod koniec II wojny światowej, jak i po jej zakończeniu okazało się, że przeszłość nie do pozazdroszczenia była tylko cieniem najbardziej katastroficznych wydarzeń, które zdarzyły się na Łemkowszczyźnie wraz ze skutkami ludobójstwa. Iwan Ołenycz broni Łemkowszczyzny całkowicie i konsekwentnie całe swoje życie. (...) Książka będzie trwałym pomnikiem dla tych, których starał się upamiętnić właśnie wspólnym pomnikiem na cmentarzu w rodzinnej wsi...

Łemkowie − tragiczne dzieje narodu, który niemal przestał istnieć. Łemkowie. Losy zaginionego narodu Marka Koprowskiego to książka przybliżająca historię Łemków-Rusinów. Naród ten, żyjący od wieków w Karpatach, po przesiedleniu do ZSRR i na polskie Ziemie Odzyskane, utracił swoją ojczyznę. Owe „góry” są dla nich tym, czym dla Polaków Kresy − utraconą „Arkadią”, gdzie wszystko było lepsze, bo swoje. Choć nadal istnieje szansa na renesans tej narodowości, wciąż napotyka ona liczne przeszkody. Ukraińcy starają się zukrainizować wszystko, co zawsze kojarzyło się z Łemkami. Uważają bowiem, że jest to co najwyżej grupa etniczna i miano narodu jej nie przysługuje. W swych staraniach osiągają jednak tylko częściowy sukces. Książkę otwiera obszerny szkic historyczny dotyczący dziejów Łemków-Rusinów od połowy XIX w. do chwili obecnej. W odróżnieniu od dotychczasowych opracowań, opisujących temat Łemkowszyzny w sposób hermetyczny, naukowy, szkic ten napisany został niezwykle przystępnie. Nie traktuje Łemków i ich kultury wyłącznie jako folkloru, ciekawostki czy „resztki po wielonarodowej Rzeczypospolitej”. Łemkowie są pełnoprawnym narodem o własnej, odrębnej kulturze i tożsamości. Są także narodem skrzywdzonym. Pomimo wierności Rzeczypospolitej, zastosowano wobec niego surowe reguły Operacji „Wisła” i potraktowano jak Ukraińców, którzy wspierali działania OUN-UPA. Tymczasem na środkowej i zachodniej Łemkowszczyźnie formacja ta żadnych wpływów nie miała. Publikacja Koprowskiego zawiera również bezpośrednie relacje rodowitych Łemków − Teodora Gocza i jego żony Marii z Zyndranowej koło Dukli w Beskidzie Niskim. Opowiadają oni o historii swoich rodzin, miejscowości, gdzie przyszło im mieszkać, a także dziele ich życia − Muzeum Kultury Łemkowskiej. Młode pokolenia Łemków są z kolei reprezentowane w książce przez Bogdana Gambala, działacza „Ruskiej Bursy” w Gorlicach − odrodzonej instytucji służącej społeczności łemkowskiej.

Chcielibyśmy by ten album, z pięknymi zdjęciami Jerzego Żaka, tekstami Marty Graban-Butryn i wierszami Władysława Grabana, był szczególnym ukłonem wobec dawnych mieszkańców tych ziem.

Wiele naszych pasiek rozlokowanych jest na terenie Beskidu Sądeckiego i Beskidu Niskiego. Stąd po II wojnie światowej wysiedlono ludność łemkowską do zachodniej i północnej Polski. Ślady jej oryginalnej i pięknej kultury są tu nadal widoczne i natykamy się na nie w codziennej pracy. Byli Łemkowie przede wszystkim rolnikami. Jak na zapobiegliwy lud przystało przy, wielu domostwach zakładano pasieki. Pośród potomków ludności wysiedlonej z południowej Polski jest również i dzisiaj wielu znanych i uznanych pszczelarzy. Album, w dziewięciu rozdziałach, przynosi kompendium wiedzy o Łemkowszczyźnie.

Fotograficzna opowieść o kulturze i tradycjach łemkowskich, wpleciona w beskidzki pejzaż. Wspaniałe krajobrazy, drewniane cerkwie, barwne uroczystości, ślady dawnych osad. Zdjęcia Piotra Droździka poprzedza wstęp wybitnego etnografa, znawcy tematu, Antoniego Kroha, przybliżający skomplikowane losy Łemków oraz ich tradycje narodowe i religijne.

Edukacja regionalna - Nowy Sącz i okolice.

„Przesiedlenia ludności ruskiej...” to praca wnikliwa, mikrohistoria spisana na podstawie wielości zródeł, sięgająca również indywidualnych doświadczeń, mocno przesiąknieta sąsiedzkim współczuciem Pawła Dziadosza, gdy z wielką uczciwością badawczą rejestruje znikanie nieodległego mu przecież rusińskiego świata, o jakim słyszał już jako chłopiec w dziadczynych opowieściach. Autor dobrze wie, że choć odmienne pamięci zbiorowe trudno dopasować i stanowią one nierzadko linie najgorętszych podziałów należy pomimo to dyskutować, odrywając zasłonę narzuconą na minione zdarzenia w imię zbrodniczych racji. Jednakże pamięć o przesiedleniach jest obszarem, w którym daje się odnaleźć przeżycia i historyczne doświadczenia łączące ludzi różnej narodowości, natomiast oparcie się na wspólnych wartościach umożliwia dyskusję łączacą ludzi ponad podziałami. Cała ta opowieść zobowiazuje nas do ochrony przed fałszowaniem historii oraz zabijania pamięci i dziedzictwa kulturowego pozostawionego pod lufami, w atmosferze powszechnego strachu, wpakowanych w bydlęce wagony krośnienskich Rusinów.

W pozornie spokojnym uzdrowisku krzyżują się losy kuracjuszy, przyjezdnych i mieszkańców.

Jest rok 1894.

Aurelia mieszka wraz z teściami w zamożnej posiadłości w Krynicy.

Po tragicznej śmierci męża obawia się o swoją przyszłość.

Jest przecież tylko zwykłą chłopką z łemkowskiej chaty, którą mąż wprowadził na salony.

Nie wszystkim w rodzinie się to podoba.

Wkrótce Aurelia zaprzyjaźnia się z Matyldą, dobrze urodzoną i wpływową osobą, która przyjechała latem do uzdrowiska.

Kobiety dzielą się ze sobą wszystkimi troskami i radościami.

Przenikliwa natura Matyldy prowadzi do odkrycia niezwykłego sekretu, który na zawsze zmieni życie przyjaciółki.

Kim naprawdę jest Aurelia?

Edyta Świętek przenosi nas do świata, w którym pochodzenie stawiano na pierwszym miejscu, a za rodzinne tajemnice oddawano życie.

W tej opowieści odnajdziecie swoje historie, walkę o szczęście, spełnienie i poszukiwanie własnej tożsamości.

Tego, co przeżyłem w czasie wojny, w czasach okupacji hitlerowskiej 1939-44, nie da się nigdy zapomnieć. Ohydne zniewolenie, rozłąki dzieci, rodzin, poniesione ofiary, krzywdy, łapanki, obozy koncentracyjne, straty moralne i na końcu utrata całego dorobku życiowego... Uważaliśmy sobie też za dużą niesprawiedliwość, że po wojnie uznano nas, Łemków Beskidzkich, za zdrajców własnego państwa powojennego. Jak można o tym nie napisać, że nie byliśmy zdrajcami, a staliśmy się ofiarami stalinowskiej ideologii. Dziś prawdę już znamy...

Publikacja ta przybliża Człowieka, który swą kreatywną postawą całe życie służył kulturze ukraińskiej, a w tym także łemkowskiej. Nadeszła więc i pora, by Czytelnik w tym kraju, gdzie już często trudność sprawia czytanie w mowie dziadów, chociaż w tymże skromnym wydaniu, miał mozliwość zapoznania się z Naszą historią w formie przystępnej, jaką przygotował Franc Kokowski. W ksiażce znajdziemy prace: Od Sanoka do Dynowa, Walka o cerkiew w Krzemiennej, Rybołóstwo w powiecie sanockim, Nad zródłami Osławy oraz szereg archiwalnych fototografii.

Opowieść o Łemkach, od wieków żyjących w Beskidzie Sądeckim i Niskim, w latach 1945–1946 przesiedlonych w trybie „dobrowolno-przymusowym” na Ukrainę, zaś w 1947 roku, podczas akcji „Wisła”, deportowanych i rozproszonych na Ziemiach Zachodnich. Czytamy o tych, którym z niemałym trudem udało się wrócić, choć już nie na swoje, o odnajdywaniu się w nieprzyjaznych realiach PRL, pierwszych koncertach zespołu „Łemkowyna”, łemkowskich zlotach – Watrach, przywiązaniu do tradycji, kultury, języka. Autor pisze o sprawach nieprostych – lustro łemkowskie odbija także polskie problemy.

Dla zapoznania Obywateli miasta Krosna ze znamienitą postacią Pawła z Krosna i jego znaczeniem w rozwoju polskiej kultury humanistycznej, oddaję niniejszem Im do rąk tę skromną, bezpretensjonalną, pracę popularno-naukową. Przypuszczam, że bodaj częściowo wypełni ona lukę w świadomości Obywateli naszego Grodu – tymi słowy rozpoczyna swą pracę poświęconą Pawłowi Ruthenusowi, powstałą w latach 30. ubiegłego wieku, nauczyciel i działacz społeczno-kulturalny związany z Krosnem, Józef Krukierek. Od wydania pierwszej książki dedykowanej dr. Modestowi Humeckiemu znów upłynęło trochę wody w Wisłoku... Dziś zdaje się, że splotły się losy tych dwóch wielkich Krośnian: Pawła i Modesta.

"Prace Etnograficzne” wydawane przez Towarzystwo Ludoznawcze we Lwowie będą poświecone szczególnie etnografji naszych gór, a ogłaszać będą zarówno wartościowe zapiski starszych badaczy, jak i ostatnie wyniki poszukiwań terenowych, prowadzonych przez młodych wychowanków i współpracowników Zakładu Etnologicznego U.J.K. we Lwowie. Zgodnie z zasadami regjonalizmu uwzgledni się przede wszystkiem ciekawą kulturę ludowa Łemków, Bojków i Hucułów. Wydawnictwo rozpoczyna praca zasłużonego senjora polskich etnografów, Seweryna UdzieIi, dyrektora Muzeum Etnograficznego w Krakowie, który mimo przeszło półwiecznej pracy na polu etnografji polskiej z niezmienionym zapałem działa, jako wzór wytrwałosci dla młodych ludoznawców.