Fedon należy do najbardziej znanych dialogów Platona. Jest to zarazem jeden z najważniejszych tekstów, jakie w dziejach kultury europejskiej poświęcono zagadnieniu nieśmiertelności duszy. Tytułowy bohater relacjonuje w nim rozmowę, którą Sokrates odbył ze swoimi przyjaciółmi przed wypiciem cykuty. Dialog kończy się sceną śmierci Sokratesa, często uznawaną za wyjątkowy dowód kunsztu literackiego Platona. Oprócz samego tekstu tłumaczenia nowe wydanie będzie zawierało tekst grecki, bardzo obszerny, liczący ponad dwieście stron komentarz tłumacza oraz bibliografię.

Ad perpetuam rei memoriam

Tak zdałoby się zatytułować niniejsze wydawnictwo, które bierze własnie Czytelnik do ręki: Na wieczną rzeczy pamiątkę... Bowiem takimże życzeniem opatrywali piszący pamiętniki, mając nadzieję, że to, co zapisują, pozwoli im po latach korzystać z wspomnien, a potem stanie się pamiątką po ich żywocie.

[...] Czytelnik biorący życzliwie do rąk te antologię pism najróżniejszych pozostałych po Franciszku Wyszkowskim, otrzymuje zbiór jego twórczości, mającej charakter osobisty. Z pewnością nie pisał on tych pamiętników i listów z myślą o późniejszych wydaniu drukiem. To tylko podkreśla autentyczność wypowiedzi zawartych w owych pismach. A że posłużył się w nich piękną polszczyzną, zachował poziom i klasę w korenspondencji z najbliższymi, nieświadom opublikowania tych zapisków, tym bardziej zasługuje na szacunek.

Zaś prócz zwykłego uznania zwraca się nasza - Czytelników - uwaga, gdyż w swojej spuściźnie pozostawił wiele cennych opisów życia ziemiańskiego na styku światów podkarpackiego i sądeckiego. Wydanie pism Franciszka Wyszkowskiego jasno pokazuje, że informacje zawarte w jego barwnych opisach nie tylko są cenne dla osób zainteresowanych herbownymi Ślepowrona, ale także dla tych, którym ciekawe wydają się bogate opisy życia dworskiego, jakie tętniło w przedwojennej, starogalicyjskiej rzeczywistości.

W niniejszym tomie otrzymuje Czytelnik wydanie zupełne pism Franciszka Wyszkowskiego - ziemianina, obserwatora i sprawozdawcy. [...]

- fragmenty wstępu Grzegorza Olszewskiego.

Jon jest zazwyczaj zaliczany do zbioru wczesnych dialogów Platona – tych, które określa się mianem sokratycznych ze względu na ich zarówno czasową, jak i przedmiotową bliskość wobec historycznego Sokratesa. Jego wyjściowy problem można wydobyć ze słów, które w pierwszej części rozmowy z tytułowym bohaterem wypowiada Sokrates: „[…] dobrym rapsodem nigdy nie mógłby zostać ten, kto nie rozumie słów poety, bo rapsod powinien być dla słuchaczy tłumaczem myśli poety. A nie mógłby tego robić dobrze, gdyby nie rozumiał, co mówi poeta”. Rozważania nad tą kwestią prowadzą rozmówców do odkrycia magnetyzmu poezji i roli natchnienia poetyckiego – okazuje się bowiem, że Jon najpiękniej z ludzi opowiada o Homerze nie dlatego, że „opanował sztukę, dzięki której znakomicie opowiada o Homerze”, lecz dlatego, że „jest w nim boska moc, która nim porusza, jak w owym kamieniu, który Eurypides nazywa magnezyjskim, większość ludzi zaś heraklejskim”. Ostatni przekład tego dialogu na język polski, którego autorem był Władysław Witwicki, ukazał się w 1921 roku. Nowy, przygotowany przez Ewę Osek przekład został wydany przez Teologię Polityczną i Państwowy Instytut Wydawniczy w niemal sto lat po poprzednim.

Zaprezentowany tu tekst autorstwa Wacława Sieroszewskiego pochodzi z wydania II. Broszura wyszła drukiem we Lwowie w roku 1938, a wydana została przez Państwowych Wydawców Książek Szkolnych. Publikacja ? co zrozumiałe w odniesieniu do daty wydania ? obejmowała już całe życie Piłsudskiego. Zamykała ją wzmianka o pogrzebie na Wawelu i na cmentarzu na wileńskiej Rossie. Warto zwrócić uwagę na fakt, że Sieroszewski główny nacisk położył na działalność niepodległościową Piłsudskiego. Konspiracja oraz czas legionowy stanowią zdecydowanie największą objętościowo część broszury. Działalność polityczna po roku 1920 to zaledwie kilka stron tekstu. Kładąc nacisk na określone dokonania swojego bohatera, Sieroszewski wykreował przede wszystkim wzorzec wojownika, przywódcy narodu, wskrzesiciela niepodległego państwa. Było to nawiązanie do romantycznego podejścia do wizji naszych dziejów, do poszukiwania wzorców. Takie ukazywanie biografii Piłsudskiego było powszechne wśród jego orędowników. Przykładem Antoni Anusz, który pisał, że ?życiorys Józefa Piłsudskiego będzie z czasem naszą biblią narodową?. Niniejsze opracowanie opatrzone zostało komentarzami uzupełniającymi publikację Sieroszewskiego. Dotyczą one omawianych wydarzeń i prezentowanych osób. W przypisach znalazły się odwołania do literatury z epoki oraz do opracowań współczesnych. Przygotowana publikacja ma na celu przypomnienie broszury Wacława Sieroszewskiego, która była przykładem budowania legendy Józefa Piłsudskiego w II RP. Uzupełniona komentarzami pozwala krytycznie spojrzeć na to zagadnienie z perspektywy współczesnej.