Dlaczego doszło do największego finansowego krachu ostatnich dziesięcioleci? Czy ostatni kryzys to zwiastun początku końca amerykańskiego imperium? Czy ratowanie za wszelką cenę instytucji finansowych to dobra droga? Co dalej ze strefą euro? Między innymi na te pytania znajdziemy odpowiedź w "Ekonomii kryzysu". Autorzy, obalając liczne mity, analizują ostatnie wydarzenia w kontekście kryzysów, które wydarzyły się na przestrzeni wieków w różnych częściach świata. Zdarzenia z kilku ostatnich lat wpisują się w znany od wieków wzorzec. Kryzysy przebiegają w określony, logiczny sposób i wywołują dające się przewidzieć skutki. Autorzy nie tylko pokazują nam, jak należy rozpoznawać niestabilność globalnego systemu finansowego i jak nad nią panować, lecz także wyjaśniają, co należy zrobić, aby światowa gospodarka wyszła z zapaści i aby ożywienie gospodarcze nie okazało się tymczasowe.

Co zmusza nas, wszytskich tych, którzy sprzedają swoją siłę roboczą, aby pracować coraz więcej i coraz więcej kupować? Co każe tym, którzy kupuja siłe roboczą, aby ja wykorzystać w procesie wytwarzania różnych dóbr, inwestować coraz więcej w niekończącym się wyścigu na drodze wzrostu? A skoro to droga wzrostu, to dlaczego nagle uderza kryzys, który tez wzrost niweczy? Harman wraza do Marksowskiej koncepcji kapitalizmu, która jako jadyna wyjaśnia, jego zdaniem, procesy gospodarcze, polityczne i ideologiczne ostatnich 150 lat, Ich wszechstronna analiza, przedstawiona w Kampializmie zombi, prowadzi go do wniosku, że to dwie długofalowe tendencje- spadkowa tendencja stopy zyskuoraz tendencja do koncentracji i centralizacjikapitału- razem zapędzają w pułapkę system, a jego niespokojny charakter sprawia, że nie można na długo zapewnić zadowolenia tym, których wyzyskuje. Kiedy sam się rozwija, rozwija zdolmości człowieka do wytwarzania swoich środków utrzymania, ale i do ich przekształcania w siły niszcycielskie. według Harmana kapitalizm to system totalizujący, który cały świat zmusza do tańca w szalonym rytmie konkurencji i akumulacji.

Skąd się biorą kryzysy finansowe? Aby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba postawić kilka innych: kto kontroluje emisję waluty? Kto zyskuje na inflacji? Komu zależy na drukowaniu papierowego pieniądza bez pokrycia w złocie? Kto pragnie uzależniać ludzi od kredytów? Do kogo należy amerykańska Rezerwa Federalna? Po co stworzono Międzynarodowy Fundusz Walutowy? A przede wszystkim: w jaki sposób prowadzona jest globalna wojna o pieniądz? Song Hongbing, chiński analityk finansowy, stara się odpowiedzieć na te pytania, spoglądając na świat zachodni z zewnątrz i usiłując dociec, w którym momencie ta dynamicznie rozwijająca się cywilizacja popełniła błąd, który doprowadził do dzisiejszego permanentnego kryzysu i rosnącego zadłużenia. Jego opowieść obejmuje ostatnie trzy wieki historii Europy i Ameryki, poczynając od założenia Banku Anglii w 1694 roku, poprzez dzieje rodziny Rothschildów i ich imperium finansowego, powołanie Rezerwy Federalnej, udział kół finansowych w inspirowaniu dwóch wielkich wojen światowych, rezygnację z parytetu złota, aż po kryzys naftowy lat siedemdziesiątych, klęskę „azjatyckich tygrysów” w latach dziewięćdziesiątych i ostatni kryzys finansowy na rynku nieruchomości USA. Przedstawiając dzieje powolnego upadku Zachodu polegającego na dobrowolnym oddawaniu się państw w niewolę banków, autor pragnie ostrzec Chiny i inne dynamicznie rozwijające się kraje Azji przed popełnieniem błędów, które mogą doprowadzić do utraty nie tylko dobrobytu, ale także suwerenności. Jednakże ta książka, pisana dla azjatyckiego czytelnika, może być również pouczająca dla nas. Choć bowiem popełniliśmy już wiele z błędów, o których pisze autor, zawsze jest nadzieja, że nie będziemy popełniać następnych.

Jakie tajemnice skrywają pomiędzy sobą wielkie bankierskie rodziny? Czy możliwe jest, że w 2024 roku wprowadzona zostanie wspólna światowa waluta? Czy chińskie rezerwy dolarowe przepadną? Czy ktokolwiek jest w stanie powstrzymać marsz bojowy władzy pieniądza?

Co spowodowało kryzys finansowy? Co go przedłużyło? Co spowodowało jego dramatyczne pogorszenie się ponad rok po załamaniu rynku? John B. Taylor, jeden z najwybitniejszych współczesnych makroekonomistów udowadnia, że najważniejsza odpowiedź na te 3 pytania brzmi: działania i interwencje państwa. Opiera się przy tym na przeprowadzonych w ostatnich dwóch latach badaniach. W książce autor tłumaczy, w jaki sposób polityka rządu "wykoleiła się" na skutek odejścia od sprawdzonych reguł ustalania stóp procentowych, które stosowano przez ostatnie 20 lat. Autor jest wyjątkowo kompetentną osobą do omawiania kwestii kryzysu finansowego. Ma wieloletnią praktykę w dziedzinie prowadzenia polityki pieniężnej i w doradzaniu bankom centralnym. Jest twórcą powszechnie stosowanej reguły Taylora i innych zasad prowadzenia polityki pieniężnej. Książkę wzbogaca przedmowa autorstwa profesora Leszka Balcerowicza. Książkę polecamy: wyższej i średniej kadrze menedżerskiej, pracownikom administracji publicznej, inwestorom, doradcom finansowym, analitykom w bankach i domach maklerskich, studentom szkół ekonomicznych, słuchaczom studiów podyplomowych, wykładowcom.