Jan Rodowicz „Anoda” był legendą Szarych Szeregów. To on pierwszy rzucił butelkę z benzyną podczas akcji pod Arsenałem. UB przyszło po niego w Wigilię 1948 r. Dwa tygodnie później już nie żył. Oficjalna wersja mówiła: wyskoczył z okna czwartego piętra gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Czy dowiemy się kiedykolwiek, jak było naprawdę?

Prozaik i dramaturg rosyjski urodzony 29 stycznia 1860 w Taganrogu, mieście położonym nad Morzem Azowskim. Z zawodu lekarz. Zaczynał od lirycznych opowiadań humorystycznych. Sławę światową przyniosły mu utwory sceniczny ( Platonow, Mewa, Wujaszek Wania, Trzy siostry, Wiśniowy sad), podejmujące problemy obyczajowe, moralne i psychologiczne na tle życia inteligencji rosyjskiej przełomu XIX i XX wieku. Fenomenem w twórczości Czechowa jest jego reportażowa książka o katorżnikach (Sachalin). Pozostawił też liczne opowiadania obyczajowe i humoreski, a także obfitą korespondencję, która należy do arcydzieł rosyjskiej epistolografii. Zmarł 15 lipca 1904 roku na skutek wyniszczenia gruźlicą. Pochowano go z honorami na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Dokądkolwiek wyjeżdżał, zawsze w pierwszej kolejności odwiedzał trzy miejsca: świątynię, cmentarz i dom publiczny. Lubił prostytutki, lubił aktorki, śpiewaczki, pisarki - a uchodził za pięknego mężczyznę. Chyba żaden inny pisarz nie cieszył się tak powszechnym uwielbieniem kobiet. Większość życia spędził jednak w stanie kawalerskim, zapewniając wszystkich, a zwłaszcza ukochaną siostrę Marię (która mówiła: „Swoje życie poświęciłam bratu”), że nigdy się nie ożeni. Kiedy to zrobił - trzy lata przed śmiercią - zaprzyjaźniony Iwan Bunin uznał ten krok za samobójstwo. „Kobieta może stać się przyjacielem mężczyzny tylko w tej kolejności: z początku dobra znajoma, potem kochanka, a potem dopiero przyjaciel” - twierdził bohater Wujaszka Wani, doktor Michaił Astrow, a w rzeczywistości sam Czechow. Oficjalnie uznany za przyjaciela kobiet, dla tych, które go kochały, potrafił być okrutny i niesprawiedliwy. Sylwia Frołow wydobywa z cienia wielkiego pisarza swoje bohaterki, które jednocześnie były bohaterkami jego utworów. Bo nie ma pisarza Czechowa i nie ma człowieka Czechowa bez kobiet. Nie na darmo Płatonow powiadał: „Mężczyzna bez kobiety jest jak parowóz bez pary!”.

Rody, które na trwałe zapisały się w historii Polski. Nazwiska, które znamy z podręczników; wielcy bohaterowie, wodzowie, kanclerze. Zawsze – w pierwszych szeregach, kiedy nadciągały dziejowe zawieruchy. Nadszedł jednak czas, gdy kataklizm zmiótł polskie rody arystokratyczne z areny dziejów chyba bezpowrotnie. Jak wielkie rody przetrwały czasy komuny? Pozbawieni majątków, wyrzucani z pałaców, zamykani w więzieniach, upokarzani, nękani za pochodzenie, często musieli pożyczać pieniądze, żeby „przeżyć do pierwszego”. Czy udało się im pozostać wiernymi narodowym dewizom widniejącym na herbach i moralnym zasadom kultywowanym przez przodków? Jak odnaleźli się w nowej rzeczywistości po roku 1989? Czy wolna wreszcie Polska czekała na powrót swoich historycznych liderów? Jak wygląda współczesność polskiej arystokracji? Osiem rozdziałów o wielkich polskich rodach arystokratycznych: Braniccy, Czartoryscy, Czetwertyńscy, Dzieduszyccy, Krasiccy, Potoccy, Tarnowscy, Zamoyscy.

Historia astronomii w Polsce.

W zbombardowanym i zrytym pociskami warszawskim ogrodzie zoologicznym Jan i Antonina Żabińscy podczas niemieckiej okupacji zdołali ocalić przez śmiercią kilkadziesiąt osób, udzielając im schronienia w domu, piwnicach i pustych klatkach po zwierzętach. Skoro zaś gościom nadawano jeszcze zwierzęce przezwiska, a zwierzęta nosiły ludzkie imiona, willa Żabińskich w pełni zasługiwała na miano "domu pod zwariowaną gwiazdą". Autorka łączy fakty ze swobodnym i barwnym stylem narracji. Wprowadza nas w świat fascynującej kobiety, Antoniny Żabińskiej, zapomnianej "żony Noego", która ryzykując życiem wraz z mężem prowadziła Arkę ratującą ludzi i zwierzęta. Diane Ackerman amerykańska pisarka i poetka, której styl łączy elementy historyczne i popularnonaukowe. Autorka książek popularnonaukowych: Historia naturalna zmysłów, Historia naturalna miłości, Alchemia umysłu. Tajemnice i piękno naszego mózgu.

Kiedy wybucha wojna, córka barona Kronenberga ma 17 lat. Jej rodzinny pałac zostaje spalony, a żydowskie pochodzenie jest jak wyrok śmierci. Ale Wanda nie myśli o ucieczce i wierzy, że przechytrzy wszystkich. Przepiękna baronówna donosi NKWD, pisze meldunki dla AK, jest prawą ręką asa Gestapo. Prowadzi własną wojnę. Fascynuje, rozkochuje i sprawia, że ludzie znikają. O jej względy walczą najwyżej postawieni mężczyźni, ale to ona rozdaje karty. I nie boi się niczego i nikogo. Po wojnie Wanda nie przestaje uwodzić. Teczka z jej nazwiskiem trafia na biurko oficera UB. Kilkadziesiąt lat później śladem tajemniczej agentki rusza dziennikarz i historyk. Odkryje fakty, których nikt wcześniej nie połączył. Jaką rolę miała do odegrania najgroźniejsza polska agentka? Kim byli jej kochankowie? Dlaczego jej imię wymazano z kart historii?

Bartolomea Maria Capitano, urodziła się 12 lutego 1807 r. w Lovere k. Bergamo. Założyła Zgromadzenie Sióstr Miłości od Dzieciątka Maryi dla opieki nad biednymi, chorymi i dziećmi.

Opowieść o Józefie Hieronimie Retingerze - tajemniczej i kontrowersyjnej postaci z bliskiego otoczenia gen. Władysława Sikorskiego.

"Portret podwójny" to książka, w której autorka podjęła się fascynującej próby nakreślenia sylwetek ojca i syna: Zdzisława Beksińskiego i Tomasza Beksińskiego. Żadnego z nich nie trzeba nikomu przedstawiać, ich postacie od dawana wywoływały i wciąż wywołują emocje, zarówno swoim nieprostym życiem, jak i śmiercią, która obu przysiadła na lewym ramieniu. Pierwszy był znanym i modnym malarzem, którego mroczne i straszne obrazy wręcz zmuszały do zastanowienia się nad przerażającymi zakamarkami ludzkiej psychiki. Drugi był cenionym prezenterem muzycznym, który fascynował się śmiercią i próbował popełnić samobójstwo tak długo, aż wreszcie mu się udało. Obaj już za życia intrygowali i wzbudzali kontrowersje. Jednak o rodzinie Beksińskich zaczęto mówić z rodzajem straszliwej grozy dopiero wtedy, kiedy śmierć dotknęła również słynnego ojca. Zdzisław został zastrzelony w swoim mieszkaniu. Chociaż książka jest rodzajem podwójnej biografii, to w gruncie rzeczy osią opowieści nie są ani artystyczne fobie, obsesje i natręctwa Zdzisława Beksińskiego, ani też muzyczne pasje, kariera i sława Tomasza Beksińskiego. W jednej z warstw autorka rzeczywiście opowiada o zawieranych przez Zdzisława i Tomasza przyjaźniach, skomplikowanych i zawiłych relacjach uczuciowych, w jakie wchodzili, o ich trudnych charakterach, które ułatwiały wyłącznie jedno: fascynację mrokiem i śmiercią. O ile Zdzisław był w stanie w swoim malarstwie zawrzeć i niejako przekroczyć ciemne krajobrazy, w których poruszała się jego dusza, to Tomasz dał się im ogarnąć. Autorce udało się stworzyć zapadającą na długo w pamięć opowieść o miłości, szaleństwie i śmierci, z których najważniejsza jest miłość. Opowieść o miłości niełatwej, skomplikowanej, która bardziej dzieli niż łączy. Opowieść o jej poszukiwaniach i nieuświadomionym lęku, że nigdy nie uda się jej odnaleźć. O tym, że kochać nie zawsze znaczy umieć być blisko i umieć to okazać. Opowieść o tym, że miłość nie ochroni nikogo przed śmiercią.

Pierwsza na świecie biografia multimedalistki olimpijskiej Justyny Kowalczyk. Niewiarygodne tempo - książkę wieńczy relacja z Vancouver. We wszystkich dobrych księgarniach Bieg życia Justyny Kowalczyk znajdzie się już w tydzień po olimpiadzie! Książka dokumentuje osiągnięcia polskiej królowej nart, stwarza również niepowtarzalną okazję bliższego jej poznania. Na zdjęciach - w większości dotąd nie znanych, wielu wprost unikatowych - widzimy dzieciństwo i lata szkolne Justyny, trudy treningu i radość po wygranych zawodach, a także wspaniałe scenerie, w jakich odbywają się biegi narciarskie. Fotografiom towarzyszą zajmujące teksty dwóch dziennikarzy sportowych, Adama Sosnowskiego i Andrzeja Stanowskiego, którzy opisują bieg życia polskiej biegaczki, od najmłodszych lat w Kasinie Wielkiej, poprzez wszystkie najważniejsze etapy jej kariery sportowej pierwszą wygraną w Estonii, brązowy medal w Turynie, mistrzostwa świata w Libercu, po historyczne sukcesy w kanadyjskim Vancouver. Dramat i szczęście, wyczerpanie i nagroda, bardzo często chodzą w sporcie parami. W tym albumie widzimy Justynę przeżywającą wszystkie te skrajne emocje. Rysuje nam się pełny obraz sportsmenki, jej wytrwałości, talentu, samozaparcia, zdecydowania, wyjątkowej pracowitości, odporności na ból, mocnego charakteru.

Prowadziła go pod rękę. Żeby nie upadł. Nogi miał słabe, zanikające mięśnie. Korytarz był wąski, przypominał tunel. „Jeszcze piętnaście kroków” – powiedziała. Szli tak dwie minuty. W pokoju stała kanapa. „Muszę odpocząć”. – Usiadł i złapał się za brzuch. Nie mógł opanować kaszlu. Zawiązała mu buty, zapięła spodnie. Wszedł Adam, przyjaciel: „Jolu, czy on zdaje sobie sprawę?”.Spojrzała na niego tylko, bo co miała powiedzieć? Że Boguś nigdy nie słuchał? Potem Adam zawrócił do drzwi: „Idę wszystko przygotować”. Zostali sami. Przytuliła jego głowę, instynktownie, z miłości. „Wkładam ci tabletkę do kieszeni. Weź, jak będzie bolało”. „Nie chcę morfiny, Jolu. Ludzie czekają”. Pierwsza biografia Bogusława Meca – piosenkarza, artysty plastyka i kompozytora. Książka ta nie jest opowieścią o estradzie, o piosenkach i piosenkarzach. To przejmująca historia człowieka, który od najmłodszych lat musiał walczyć o akceptację. Kochał i niszczył. Budził podziw i zrażał do siebie innych. To także zapis niezwykłej i trudnej miłości do żony, która przez długie lata wyciągała go z różnych piekieł. Życie Bogusława Meca było ciekawsze niż jego twórczość - mówią bliscy. Piosenkarz, który zasłynął utworem „Jej portret”, nie akceptował wad ani u siebie, ani u innych. Istnieje tylko czerń i biel – powtarzał.

Ta książeczka nie jest monografią Wańkowicza ani też klasycznym wspomnieniem, napisanym z większego dystansu. Napisałam ją spontatnicznie, tuż po jego śmierci, pod wrażeniem tego odejścia, w zamiarze utrwalenia chwil, które szybko uciekają z pamięci.

Książka o tej krakowskiej służącej, wyniesionej do chwały ołtarzy, ukazała się 85 rocznicę jej śmierci, czyli w 2007 roku. „Po takim okresie czasu wyraźniej widać, co odeszło w niepamięć, a co stało się aktualną i żywą do dziś wartością” – napisał autor we wstępie.

O. Honorat jest pierwszym błogosławionym kapucynem polskim. Urodził się 16 X 1829 r. w Białej Podlaskiej jako syn Stefana Koźmińskiego, architekta powiatowego i Aleksandry z Kahlów. W domu rodzinnym otrzymał staranne wychowanie religijne. Po ukończeniu szkoły średniej w Płocku, we wrześniu 1844 r. rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale budownictwa. Podejrzany przez władze carskie o działalność rewolucyjną został dnia 23 kwietnia 1846 r. aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Tam ciężko zachorował i był bliski śmierci. Dzięki modlitwie rodzonej matki i wstawiennictwu Matki Najświętszej, jak sam później często podkreślał, powrócił do wiary i odzyskał zdrowie. Po uwolnieniu z więzienia kończył studia, nie troszcząc się jednak o uzyskanie dyplomu. 18 grudnia 1848 r. wstąpił do Zakonu Kapucynów w Lubartowie i przyjął imię zakonne Honorat. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie 27 XII 1852 r. Rozpoczął w Warszawie pełną poświęcenia działalność duszpasterską, stając się jednym z żarliwych obrońców wiary i życia zakonnego w Polsce pod zaborami. Tej idei poświęcił całe swoje życie kapłańskie i zakonne - za pośrednictwem ambony i konfesjonału, także za pomocą pisania książek religijnych, a zwłaszcza przez powołanie do istnienia licznych zgromadzeń zakonnych. Przebywając w Warszawie (1852-1864) i Zakroczymiu (1864-1892) dał się poznać jako wybitny kaznodzieja. Jego kazania były głęboko podbudowane myślą teologiczną, przepełnione ewangelicznym zapałem, nakłaniające słuchaczy do wewnętrznych nawróceń. Błogosławiony Honorat zyskał jednak uznanie głównie jako nadzwyczajny spowiednik, który umiał doprowadzić dusze ludzkie do głębokiej skruchy i skierować je na drogi doskonałości.