Okrutna prawda kobiecego obozu na Majdanku nie była jeszcze przez nikogo opisywana; dogłębnie znałyśmy ją tylko my, byłe więźniarki. Organizatorzy konkursu na wspomnienia majdankowskie postanowili przerwać tę tamę milczenia i niewiedzy, zachęcając byłych więźniów do pisania i nadsyłania prac. Uległam i ja tym sugestiom i po przełamaniu pewnych wewnętrznych oporów napisałam te wspomnienia. Moje wewnętrzne opory wynikały z tego, że chyba nikt ż nas, byłych więźniów, chętnie nie wraca myślowo do tamtych czasów i tamtych przeżyć Ś a niestety, gdy się już zacznie o nich myśleć, natłok wspomnień jest tak intensywny, że przerwać go nie sposób. A gdy się zacznie pisać, nie można się już od tego oderwać, nie można zahamować coraz nowej fali natrętnych obozowych obrazów, narzucających się z taką mocą, że musi się pisać dalej, aby wyładować z siebie wszystkie myśli, które uparcie nas teraz osaczają Ś i to zaczyna działać jak zły narkotyk. A zatem Ś pisanie o obozie niesie w sobie ogromny ładunek emocjonalny, musi kosztować sporo nerwów, a naviet wewnętrznego niepokoju. My, byli więźniowie, nie możemy sobie bezkarnie pozwolić na przypominanie tamtych lat Ś z tego nie potrafimy się wyzwolić Ś tak jest i tak już pozostanie. To jest właśnie ten nasz, minimalny już teraz, uraz poobozowy, to jest ta nasza, nieznaczna i niedostrzegalna äinność", która jednocześnie czyni z nas pewm-go rodzaju ogromną obozową rodziną, Pisałam zatem, te wspomnienia nie dla rozrywki i z samorzutnej chęci pisarskiej, pisząc je, chciałam W ten sposób spłacić choć część długu wobec losu, któ-i pozwolił przeżyć obóz. Zamierzeniem moim nie był pamiętnik, tylko opis całokształtu majdankowskiej rzeczywistości.