Seryjny morderca grasuje w Lublinie. Bestia powróciła. Skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności Igor Lubow - autor kryminałów, popełnia w celi samobójstwo. Mężczyzna odbywał wyrok za serię zabójstw dokonanych według fabuł własnych powieści. Po jego śmierci dochodzi do kolejnego morderstwa. Dokładnie takiego, jakie opisał w ostatniej książce. Tyle że ta książka nie została nigdy opublikowana. Sprawa trafia na biurko powracającego do zdrowia Eryka Deryło. Komisarz wraz z Tamarą Haler muszą jak najszybciej rozwikłać zagadkę. Ostatnia książka Lubowa jest bowiem wyjątkowo krwawa, a zabójca ściśle trzyma się jej treści. Wszystko wskazuje na to, że już upatrzył swój następny cel. Gdzie jest granica między fikcją a rzeczywistością? A może wcale jej nie ma?

Okrutna prawda kobiecego obozu na Majdanku nie była jeszcze przez nikogo opisywana; dogłębnie znałyśmy ją tylko my, byłe więźniarki. Organizatorzy konkursu na wspomnienia majdankowskie postanowili przerwać tę tamę milczenia i niewiedzy, zachęcając byłych więźniów do pisania i nadsyłania prac. Uległam i ja tym sugestiom i po przełamaniu pewnych wewnętrznych oporów napisałam te wspomnienia. Moje wewnętrzne opory wynikały z tego, że chyba nikt ż nas, byłych więźniów, chętnie nie wraca myślowo do tamtych czasów i tamtych przeżyć Ś a niestety, gdy się już zacznie o nich myśleć, natłok wspomnień jest tak intensywny, że przerwać go nie sposób. A gdy się zacznie pisać, nie można się już od tego oderwać, nie można zahamować coraz nowej fali natrętnych obozowych obrazów, narzucających się z taką mocą, że musi się pisać dalej, aby wyładować z siebie wszystkie myśli, które uparcie nas teraz osaczają Ś i to zaczyna działać jak zły narkotyk. A zatem Ś pisanie o obozie niesie w sobie ogromny ładunek emocjonalny, musi kosztować sporo nerwów, a naviet wewnętrznego niepokoju. My, byli więźniowie, nie możemy sobie bezkarnie pozwolić na przypominanie tamtych lat Ś z tego nie potrafimy się wyzwolić Ś tak jest i tak już pozostanie. To jest właśnie ten nasz, minimalny już teraz, uraz poobozowy, to jest ta nasza, nieznaczna i niedostrzegalna äinność", która jednocześnie czyni z nas pewm-go rodzaju ogromną obozową rodziną, Pisałam zatem, te wspomnienia nie dla rozrywki i z samorzutnej chęci pisarskiej, pisząc je, chciałam W ten sposób spłacić choć część długu wobec losu, któ-i pozwolił przeżyć obóz. Zamierzeniem moim nie był pamiętnik, tylko opis całokształtu majdankowskiej rzeczywistości.

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć...” Rz 6, 23

W Lublinie dochodzi do serii zaginięć. Ktoś porywa kobiety, a ich rodziny otrzymują tajemnicze listy pełne ukrytych znaczeń. Do sprawy zostaje przydzielony kontrowersyjny i wybuchowy komisarz Eryk Deryło. Gdy znalezione zostają pierwsze zwłoki, na miasto pada strach, a presja wywierana na lubelską policję rośnie. Tropy mnożą się i plączą. Krąg podejrzanych rośnie. Kiedy zostaje odnaleziona kolejna ofiara, strach przeradza się w panikę. Ciało kobiety zostało okrutnie zbezczeszczone, z rozmysłem upozowane i porzucone na jednym z lubelskich cmentarzy. Do sprawy zostaje włączony Miłosz Tracz, profiler mający za zadanie przygotować portret psychologiczny sprawcy. Czy okoliczności, w jakich porzucane są ciała, mają jakieś znaczenie? A może wyraźne, bluźniercze nawiązania do symboliki religijnej stanowią jedynie próbę zmylenia pościgu? Morderca przez cały czas znajduje się o krok przed ścigającą go policją. Pojawiają się kolejne ofiary, a spirala zła zdaje się nie mieć końca. Kiedy w kręgu zagrożonych przez psychopatę znajdzie się córka Deryły, komisarz zrozumie, że czas, jaki miał na ujęcie szaleńca, właśnie się skończył. A zapłatą za grzech jest śmierć.

W makabrycznych okolicznościach zostaje zamordowana kobieta. W miejscu kaźni zabójca pozostawia upiorną wiadomość. Czy jej adresatami są śledczy? A może bezpośrednio komisarze Deryło i Haler?

Krąg podejrzanych szybko się rozszerza i obejmuje nawet funkcjonariuszy lubelskiej komendy. Nikt nie jest wolny od podejrzeń ani od niebezpieczeństwa. Zdaje się, że zabójca zaczyna kolejne polowanie. Jaka motywacja przyświecała mordercy? Co oznaczało jego przesłanie?

Stefan Skoczylas ps. Piotr Giela, Piotr Konar (ur. 25 marca 1918 w Turowoli, zm. w styczniu 1945 w Harzungen) - polski wydawca i redaktor prasy podziemnej, komendant podokręgu Siedlce Okręgu Lublin Batalionów Chłopskich, pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika.

Serię okrutnych zabójstw dokonanych w Lublinie przed Bożym Narodzeniem przerwała policyjna obława. Nie na długo. W mieście prawdopodobnie pojawił się naśladowca. Równie przebiegły i sadystyczny. Nikt nie chce dopuścić do siebie myśli, że zabójca pozostał na wolności. Porwana zostaje kolejna kobieta. Sprawca najwyraźniej chce wciągnąć do swojej upiornej rozgrywki Eryka Deryłę. Impulsywny komisarz nie waha się podjąć wyzwania. Jednocześnie musi jednak zadbać o bezpieczeństwo własnej rodziny. I to bez względu na koszty. Uwikłany w makabryczną grę i zagrożony dyscyplinarną zsyłką stara się uprzedzić seryjnego mordercę. Co jest rzeczywistością, a co jedynie makabryczną scenerią?

Brutalny seryjny morderca Cztery Iks w końcu wpada w ręce policji. To jednak nie koniec koszmaru, wkrótce bowiem odnalezione zostają zmasakrowane zwłoki. Mimo iż schwytany psychopata nie mógł popełnić tej zbrodni, zna jej szczegóły. Co więcej, istnieje podejrzenie, iż niektóre z uprowadzonych przez Cztery Iksa kobiet wciąż żyją. Komisarz Eryk Deryło musi podjąć grę z mordercą, której stawką będzie nie tylko życie wielu niewinnych osób, ale także dusza śledczego. Demony z przeszłości policjanta nie pozwalają o sobie zapomnieć, a odżywające okrutne wydarzenia sprzed lat zaczynają przyprawiać go o szaleństwo. Odpuszczenie grzechu wymagało ofiary. Teraz przyszedł czas na pokutę.

W latach drugiej wojny światowej rozwinął się w Europie potężny ruch oporu na skalę nie znaną w historii ludzkości, ogarniając wszystkie kraje okupowane przez hitlerowskie Niemcy orazkraje wciągnięte przez nie do napastniczej wojny. Jego celem była walka z próbą ujarzmienia narodów, z hitlerowskim systemem okupacyjnym, z terrorem i eksterminacją, z faszystowską ideologią fanatyzmu i ludobójstwa.

Wojna wydobywa z ludzi zarówno to, co najlepsze, jak i to, co najgorsze.

Hermine Braunsteiner swoją „karierę” w obozach koncentracyjnych rozpoczęła w Ravensbrück już na dwa tygodnie przed wybuchem II wojny światowej, ale dopiero na Majdanku dała pełny upust swemu sadyzmowi i bestialstwu.

To tam zyskała przydomek „Kobyły” i „Tratującej Klaczy”, a to za sprawą obuwia z podbiciem ze stali, które wykorzystywała do kopania lub wręcz skakania po więźniarkach.

Po pierwszym procesie w Wiedniu wyłgała się krótkim wyrokiem, w poczet którego zaliczono areszt.

Potem, dzięki małżeństwu z byłym amerykańskim żołnierzem, uciekła do USA, gdzie żyła sobie spokojnie, dopóki nie wytropił jej Szymon Wiesenthal.

Batalia o jej sprawiedliwe osądzenie trwała niemal 20 lat, a i tak zakończyła się wątpliwym sukcesem.

Poszukiwanie skutecznych metod pracy resocjalizacyjnej jest od zawsze prowadzone i pożądane zarówno z teoretycznego, ale przede wszystkim aplikacyjnego punktu widzenia.

Przedłożona do recenzji książka stanowi próbę egzemplifikacji teoretycznej, badawczej i aplikacyjnej jeszcze stosunkowo słabo eksplorowanej na gruncie polskim problematyki wykorzystania socjoterapii w pracy z dorosłymi sprawcami przestępstw.

Choć socjoterapia na polskim rynku wydawniczym znalazła odzwierciedlenie w ostatnich dziesięciu latach w wielu publikacjach naukowych (...) to zdecydowanie ich głównym podmiotem były dzieci i młodzież, zaś niniejsza publikacja pretenduje do wypełnienia luki w tym zakresie w odniesieniu do osób dorosłych.

Książka wpisuje się w nurt humanistycznego podejścia do resocjalizacji (resocjalizacja kreatywna, twórcza, bazująca na zasobach i potencjale jednostki), którego idee (pomimo teoretycznych wskazań i uzasadnień) wciąż są trudne realizacyjnie.

Położenie nacisku na relację wychowawczą w pracy z osobami odbywającymi karę pozbawienia wolności jest ważne z punktu widzenia procesu zmiany, jaka ma zajść pod wpływem tego typu oddziaływań.

Z recenzji dr Ewy Grudziewskiej

Do redakcji jednej z lubelskich gazet trafia nietypowy list. Nadawca, nazywający siebie Mistrzem Gry, domaga się jego publikacji. Ogłasza rozpoczęcie `Gry w szczęście`, nie podając jednak żadnych reguł. Każdy może dołączyć do makabrycznej rozgrywki. Chętnych nie brakuje. Tymczasem w opuszczonej ruderze odnalezione zostają bestialsko okaleczone zwłoki. Wszystko wskazuje na to, że gdyby nie pechowy zbieg okoliczności, ofiara mogłaby przeżyć... To dopiero początek. Kolejne osoby giną w okrutnych męczarniach. Do gry o najwyższą stawkę włącza się Eryk Deryło i podkomisarz Tamara Haler. Mistrz Gry coraz mocniej wciąga ich w świat własnych, chorych fantazji.

Rok 1946.

Oficer amerykańskiego wywiadu, młoda Polka, niemiecki dziennikarz, zaufany człowiek Martina Bormanna i żołnierz SS to ludzie z różnych światów, których łączy jeden cel...

Każdy z nich chce dopaść nazistowskiego zbrodniarza wojennego. Nikt nie jest tym, za kogo się podaje, a każdy z bohaterów coś ukrywa.

Intrygi, tajemnicze morderstwa, a w tle złoto nazistów ukryte w alpejskich grotach i jeziorach, brudne sprawki Watykanu, a wreszcie tajne enklawy w Argentynie.

Pełna zwrotów akcji i trzymająca w napięciu do samego końca opowieść o zdradzie, chciwości i hipokryzji, w której nie ma miejsca na sentymenty i uczciwą grę, a finał tej rozgrywki zaskakuje wszystkich jej uczestników.

Czekałeś na śmierć? Właśnie po ciebie przyszłam. Podobno zdjęcia kradną dusze… Komisarz Eryk Deryło tkwi w śpiączce. W jego umyśle przewijają się poszarpane sceny. Tymczasem w Lublinie dochodzi do wyjątkowo sadystycznych morderstw. Na biurko Tamary Haler trafiają zagadkowe zdjęcia zbrodni. Sprawca, który nazywa siebie Fotografem, pogrywa z policją i społeczeństwem. Śledczy muszą działać szybko, by dopaść szaleńca. Migawka aparatu znowu pstryknęła. Kolejna dusza zostanie skradziona. Czy to możliwe, by rozwiązanie sprawy tkwiło w umyśle nieprzytomnego Deryły? Nowy, mrożący krew w żyłach kryminał z bezkompromisowym komisarzem z Lublina, Erykiem Deryło.