"Pierwszym aktem dramatu katyńskiego było zamordowanie tysięcy oficerów polskich, których internowano w końcu września 1939 r. i osadzono w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Bardzo rzadko się zdarza, nawet w przypadku najkrwawszych wojen, aby pokonana strona, jej wojska, poniosły straty tego rodzaju i w takim rozmiarze. Ale ten dramat miał akt drugi, kiedy to ekshumując zwłoki, identyfikując je, czyniono to nie z intencją humanitarną, lecz propagandową: Trzecia Rzesza uderzyła tą drogą w jedność aliansu antyfaszystowskiego, w gronie tym wyrządzając szkody przede wszystkim Polsce. Pierwszy akt dramatu katyńskiego dokonał się w leśnej ciszy, przerywanej strzałami, drugi przy wrzasku Berlina, zamieszaniu wśród Sprzymierzonych. Ból osób bliskich ofiarom zbrodni katyńskiej, gdy w ferworze międzynarodowych polemik i wewnętrznego zamieszania dowiadywały się o stratach, jakie poniosły, zepchnięty został na plan dalszy."

Dr Tadeusz Kisielewski, autor Zamachu i Zabójców, niezmiernie poczytnych książek poświęconych śmierci gen. Sikorskiego, od opublikowania swej ostatniej pracy dokonał kilku sensacyjnych odkryć. W Gibraltarze i Katyniu ukazuje nowe poszlaki świadczące o uprowadzeniu do Moskwy córki naczelnego wodza i premiera Rzeczypospolitej, prezentuje też rezultaty ekshumacji jego szczątków, diametralnie różniące się od doniesień medialnych. W tej intrygującej książce czytelnik znajdzie również dowody, że gen. Sikorskiemu już w 1940 roku wywiad meldował o zbrodni katyńskiej, co stawia w zupełnie nowym świetle politykę Polski i aliantów zachodnich wobec ZSRR. Autor wskazuje także nieznane dotąd miejsca pochówku kilkuset polskich ofiar smoleńskiego NKWD z 1940 roku i demaskuje sowieckiego agenta uplasowanego w nowosądeckim Gestapo, który na rozkaz Łubianki mordował polskich kurierów...

Poruszająca rekonstrukcja wydarzeń ukazana w głęboko humanitarnym aspekcie... Szczególną wartość ma opisanie losów konkretnych osób i rodzin na tle barbarzyństwa lat czterdziestych...

Historię można czytać jak powieść kryminalną Franz Kadell twierdzi, że "historię można czytać jak powieść kryminalną", co udowadnia krok po kroku swoją książką. Kadell stworzył pasjonującą, a przy tym doskonale udokumentowaną opowieść o kulisach zbrodni w Katyniu, dokonanej przez radzieckie NKWD na polskich oficerach wziętych do niewoli, a także o zakłamaniach i manipulacjach, jakie na przestrzeni lat rozgrywały się wokół niej na płaszczyźnie pamięci historycznej oraz polityki międzynarodowej. Książka w atrakcyjny sposób porządkuje wiedzę o zbrodni katyńskiej, którą autor prezentuje w szerszym kontekście problematyki II wojny światowej i kształtowania nowego porządku w powojennej Europie. Sięga po relacje świadków, rekonstrukcje rozmów czy zbeletryzowane opisy, nie unikając przy tym osobistego tonu narracji, po to, by mocniej angażować czytelnika. Ważnym jej elementem jest rozdział poświęcony katastrofie samolotu prezydenckiego 10 kwietnia 2010 roku, w której zginęli przedstawiciele polskich władz. Autor wplata ją w kontekst zawirowań na polskiej scenie politycznej ostatnich lat, ukazując rządzące nią wewnętrzne napięcia, które tak wyraźnie ujawniły się po tej tragedii. Na pograniczu dziennikarstwa i historii powstała książka będąca widomym świadectwem zmian, jakie zachodzą w świadomości ludzi Zachodu, coraz częściej skłonnych patrzeć na historię również z perspektywy narodów będących po wojnie w orbicie wpływów ZSRR. Jest ona wartościową próbę opisania tego, z czym w Polsce kojarzy się nazwa Katyń, tym cenniejszą, iż obywającą się bez zbędnych uproszczeń, ale i nadmiernej drobiazgowości wywodu.

Katyń. Zbrodnia i kłamstwo to najbardziej aktualna i wszechstronna praca na temat wymordowania w 1940 r. przez NKWD tysięcy polskich jeńców. Tadeusz Kisielewski z jednej strony przedstawia najwyższej wagi dokumenty archiwalne, z drugiej zaś doprowadza narrację niemal do chwili obecnej, ukazując bieżący stan sprawy na podstawie najnowszych odkryć i informacji prasowych. Prezentuje też wyniki własnych poszukiwań i ľ z właściwym sobie politologicznym zacięciem ľ rzadko omawiane międzynarodowe aspekty katyńskiego mordu. Jak podkreśla autor, zbrodnia i sprawa katyńska kryją jeszcze wiele tajemnic ľ ta książka to dowód, że możemy się o niej dowiedzieć wiele nowego. Dr Tadeusz A. Kisielewski jest absolwentem Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1979 roku pracował w Polskiej Akademii Nauk, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obecnie jest niezależnym analitykiem stosunków międzynarodowych, zajmuje się geopolityką i geostrategią. Autor licznych artykułów oraz książek z tego zakresu, członek redakcji kwartalnika äNowe Sprawy Polityczneö. Ostatnio Dom Wydawniczy REBIS wydał jego książkę Schyłek Rosji (2007), poprzednio zaś bestsellerowe publikacje Zamach (2005) i Zabójcy (2006) poświęcone zagadce śmierci gen. Sikorskiego.

"Nowosądecka Lista Katyńska" to piękna i wzruszająca książka. To nie jest tylko lista, ale to jest opowieść o ludziach, o tym jak żyli, czego pragnęli... Dzisiejsze spotkanie jest naprawdę wielkim świętem dla Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół", jest wielkim świętem dla autora - Jerzego Gizy. Poprzez te 224 nazwiska Sądeczan, którzy zostali w bestialski sposób zamordowani w lasach Związku Sowieckiego, można powiedzieć, że ta promocja i to wydarzenie jest spełnianiem testamentu Jana Pawła II zawartego w słowach: "Proszę was zachowajcie to dziedzictwo, któremu na imię Polska" - mówił wicemarszałek województwa, sprawujący równocześnie obowiązki prezesa Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w Nowym Sączu, Leszek Zegzda.

Zbeletryzowana biografia Janki Lewandowskiej, która jako jedyna kobieta była więziona w Kozielsku i została zamordowana w Katyniu. Córka generała Dowbor-Muśnickiego, głównodowodzącego w Powstaniu Wielkopolskim, wychowana w tradycji wolnościowej, wyruszyła na wojnę 3 września 1939 roku, a 17 września wraz z kolegami dostała się do sowieckiej niewoli i została internowana w obozie w Kozielsku. Przybyła tam, jako cywil, ale została promowana na podporucznika pilota. Generał Henryk Minkiewicz, który objął dowództwo w obozie, powiedział, że stała się przykładem odwagi i wsparcia dla innych jeńców w Kozielsku. Nazywano ją nawet Matką Boską Kozielską. Zamordowana została w Katyniu 22 kwietnia, w dniu swoich 32. urodzin. Książka o Janinie Lewandowskiej była mi pisana. Już na początku lat dziewięćdziesiątych rozpoczęłam poszukiwania materiałów na jej temat. W trakcie poszukiwań dotarłam do unikalnego opracowania. Okazało się, że jeńcy prowadzili notatki w czasie pobytu w Kozielsku, i to do ostatniej chwili, już w Lasku Katyńskim. Stały się one moim głównym źródłem, z którego czerpałam, pisząc opowieść o Jance. Przetrwały w ziemi i zostały odkopane wraz z ich autorami. Pierwszy raz zdarzyło się w mojej długiej karierze pisarskiej, aby łzy płynęły mi z oczu w trakcie pracy nad książką. Niestety, nie odnaleziono zapisków Janki. Starałam się je sobie wyobrazić, opierając się na faktach, które jedynie fabularyzowałam. - Maria Nurowska

"Jeżeli zapomnę o nich, Ty Boże na niebie, Zapomnij o mnie" - słowa te jakże często przywoływano w kontekście Zbrodni Katyńskiej. Wymordowanie wiosną 1940 r. mocą decyzji najwyższych władz sowieckich 14,5 tysiąca polskich jeńców: oficerów i policjantów, więzionych w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, przez pół wieku okryte było, nie tylko na Wschodzie, kłamstwem, strachem i pełnym hipokryzji milczeniem. Książka mecenasa Stanisława Mikke "Śpij, mężny w Katyniu, Charkowie, Miednoje", niezwykle starannie wydana wysiłkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, bogato ilustrowana unikatowymi fotografiami, opatrzona wstępem Zbigniewa Brzezińskiego, dokumentuje jeden z ostatnich etapów katyńskiego dramatu: prace ekshumacyjne, prowadzone od 1991 r. w miejscach kaźni, najpierw jako część śledztwa Naczelnej Prokuratury Wojskowej ZSRR, później w celu założenia polskich cmentarzy wojskowych. Autor, początkowo tylko dziennikarz, obserwator, szybko stał się pełnoprawnym członkiem polskiej misji. Własnymi rękami wydobywał z dołów szczątki pomordowanych, składał w bratnich mogiłach przestrzelone czaszki, dzielił wszystkie fizyczne i psychiczne trudy kolejnych ekspedycji. Jego relacja, bardzo osobista, przesycona emocjami, jest zarazem zwięzła i powściągliwa. Mikke starannie, z wielką wrażliwością waży słowo. Opisuje ludobójstwo, unikając wrażenia epatowania potwornością zbrodni, równie daleki od taniej sensacji, jak od patosu i patriotycznego frazesu. Oddaje sprawiedliwość poświęceniu i determinacji niewielkiej grupy ludzi tworzących ekspedycje, pracujących w skrajnie trudnych warunkach, pośród chaosu postsowieckiej transformacji, wbrew niechęci i przeszkodom piętrzonym przez stronę rosyjską. Kronika katyńskich ekshumacji to jednak tylko jeden z wymiarów tej niezwykłej książki. Jest ona jednocześnie świadectwem zmagań Rosjan i Ukraińców z własną przeszłością, z ponurym dziedzictwem komunizmu. Ich wyniki nie wypadają pomyślnie. Mimo znaczących wyjątków (Swietłana Fiłonowa), dominują tam postawy ksenofobiczne, stare nawyki i uprzedzenia, przybierające niekiedy szokujące formy. Fakt, że zbrodnia katyńska pozostaje obiektem przemilczeń i manipulacji, wciąż nie jest wolna od politycznych uwikłań, ciążąc nad stosunkami polsko-rosyjskimi, musi napawać smutkiem i niepokojem. Autor stawia także istotne pytanie o miejsce zbrodni katyńskiej, będącej w potocznym odczuciu ważnym symbolem kształtującym poczucie narodowej tożsamości, w zbiorowej świadomości współczesnego pokolenia Polaków. Jak wytłumaczyć zaskakującą i zawstydzającą obojętność polskich czynników oficjalnych i mediów wobec prowadzonych z takim trudem prac? (Nieliczne wyjątki w tym względzie były potwierdzeniem reguły.) Jak interpretować niezręczności, niekiedy wręcz ekscesy niektórych towarzyszących ekipie osób? Dlaczego uczestnicy ekspedycji tak często doświadczali poczucia osamotnienia? Za tymi pytaniami kryje się inne, wielekroć ważniejsze - pytanie o wartość polskiego patriotyzmu czasów obecnych. Dla Stanisława Mikke udział w pracach ekshumacyjnych i utrwalenie relacji z ich przebiegu stanowiły swoistą misję, obowiązek moralny nie tylko wobec zgładzonych oficerów, ale także wobec ich dzieci i wnuków. Misja została wypełniona. Powstała książka ważna i mądra, świadectwo prawdy, że są ludzie, którzy o nich nie zapomnieli.